Warszawo, Twoje serce bije
mocnym, równym rytmem.
Skąpana w promieniach
sierpniowego słońca,
dumnie wznosisz się ku niebu
na ramionach kolejnych pokoleń.
Tak, jakby nic, nigdy się nie stało.
Jakby to nie była Twoja historia…

Dziś, jak co roku, o godzinie 17
zatrzymam się ja i tysiące innych,
aby oddać hołd Tobie i Bohaterom,
którzy bronili Twojej godności.
Nie bacząc na własne życie,
stanęli na szańcach w walce o wolność,
w sercach niosąc miłość do Ciebie
a w dłoniach butelki z benzyną,
granaty, visy i steny.

Warszawo, to w Twoich krwawiących ruinach,
wbrew wszystkiemu, tętniło życie...
Podziemny krwioobieg kanałów
był schronieniem, drogą ucieczki i mogiłą.
Łez brakowało by opłakiwać tych,
co oddali za Ciebie życie.
Pamiętajmy, by powstańcza odwaga i heroizm
nie pokryły się patyną zapomnienia.

Cześć i chwała Bohaterom!