jego jest królestwo całe
serca duszy i rozumu
niepotrzebne jest mu wcale
aby kwitnąć pośród tłumów

którym obce jest jestestwo
tej całości którą w sobie
ma ten który poznał piękno
i zrozumiał kim jest człowiek

na swój sposób po całości
świata i najgłębszej jaźni
która pełna jest miłości
do swej własnej wyobraźni

- błękitna -

stoję tu gdzie płaska ziemia
gdzie się nagle świat zatrzymał
gdzie to wszystko czego nie mam
zamroziła pani zima

spoglądając prosto w niebo
czekam na oznaki wiosny
z nią powrócę bądź co nie bądź
tam gdzie kwitną snów pierwiosnki

póki co wciąż twardo stoję
z zimą biorę się za bary
na tej płaskiej ziemi mojej
odnajduję barwy w szarym

stanie dni co cicho płynąc
niczym rzeka pod mostami
stają się błękitną drwiną
obietnicą między snami

-ba/ja/jecznie -

gdzieś w zaczarowanym lesie
tam gdzie barwne skrzaty żyją
wiosna wielbi panią jesień
lato współgra z panią zimą

a czas się zieleni słowem
jak mech na polanie miękkim
gdzieś. lecz gdzie? tego nie powiem
póki życia nić nie pęknie

wtedy stanę się tak barwna
jak te skrzaty w owym lesie
gdzie jesień wiosnę spotyka
zima latu błękit niesie

a czas słowem się zieleni
miękkim mchem na tej polanie
gdzie zostanę wersem niemym
zamienionym w barwny kamień