Wraz z otwierającą się głową czeka wszystkich proces

rozwoju i rozkwitu, w którym zwykle pytamy o sens

poprzez wir wydarzeń zastajemy pęd lub marsz

by w tym czasie zdecydować jak nazwiemy spektrum spraw



To właśnie dzięki nim wyjdzie oblicze człowieka;

Zaślepiony biegiem, lub ten, co w rozkwicie poczeka

na to, by świadomych natchnąć silnym wnętrzem

i by z niego wybrzmiał łagodny, harmonijny tętent



Lecz do tego potrzeba głodu po bolesnej pustce

duszy, co nie na pozór obojętnieje wśród sfer

odartych z człowieczeństwa - zobaczyć w sobie mędrca

to zastrzyk w głowę, gdzie strach nie dojdzie, choć karmi fobię w ciągłych przejściach



Obnażyć swoje słabości z pustki w tym wszystkim najtrudniej

bo wtedy najczęściej już dziś myślimy nad jutrem

a ja wciąż na nowo dążę do tego, by mieć wybór

bo w tym życiu - poza sobą - nie mam na nic wpływu



Tu i teraz mym wyborem jest życie z sobą w zgodzie

bo chcę prawdy dociec, kim tak naprawdę jest człowiek;

Każda z życiowych chwil to dobry moment, by oprzytomnieć

wobec wątłej granicy pomiędzy złem a dobrem



Więc może warto wgłąb swego myślenia dojrzeć

do tego, by zło dobrem zwyciężać i z tą harmonią dotrzeć

do ładu i składu - bo zastój tkwi w żalu co dnia, po to by łzy móc otrzeć

od razu, i absurd pognać z wolna, gdy wciąż grasz swój wątek...