No wreszcie się pokazałeś. Już tęskniłam za Twoimi przemyśleniami. I teraz jestem usatysfakcjonowana w pełni. Wszystko się zmienia "Omnia mutantur"! Zainspirowałeś mnie do poszperania w swoich wierszach i odnalezienia czegoś w podobnej tematyce, bo i ja lubię sobie zrobić takie retrospekcje :) Świetny!

A na starość człowiek powie, że teraz to nic już nie ma. Nie ma poezji, filmów, muzyki. Wszystko takie nijakie. Dawniej... to były czasy...

Prostota w przemijaniu aż ujmuje realnością ..

Fajnie i metaforycznie to opisałeś. Moje życie jest zupełnie inne, na przykład za niczym nie tęsknię, każdy przecież ma inaczej i dobrze. Pozdrawiam

Cześć Kornel. Jak zwykle prostota w Twoim wierszu jest jednocześnie jego największą siłą. Życie nigdy nie było, nie jest i nie będzie proste - ogólnie. Podejście do życia już może takie być. Ostatnia strofa właśnie o tym mówi. Czy to nie jest tak, że człowiek - w zależności od charakteru, osobowości - podrzuca sam sobie przysłowiowe kłody pod nogi w postaci głębszego przeżywania rzeczy? Mam czasami wrażenie, i nie mam pewności, czy to źle, bo sama żyję w ten sposób, że niektórzy ludzie w tych najprostszych rzeczach szukają głębi, i choć ma to swoje plusy w postaci rozbudowywania postrzegania świata, to jednak takie wiercenie w zwyczajności może być jak kula u nogi - ciężka do dźwigania na co dzień. W tym wszystkim może ulecieć to, co najważniejsze - radość z prostoty, z tego jakie coś jest, bez dopowiedzeń, bez ubarwień. Sama mam tendencję do rozkładania różnych spraw i kwestii na czynniki pierwsze, analizowanie i przeżywanie, ale czasem myślę, że wystarczyłoby mi, gdybym przysiadła, popatrzyła i nic więcej. Co do wiersza jeszcze - wyłapałam swój ulubiony fragment. "Po pięćdziesiątce zająłem się głównie tęsknotą" - bardzo piękny, choć i smutny zestaw słów. Do mnie jednak bardzo dociera. Pozdrawiam!

Witaj, Kornelu - bardzo się cieszę, że już jesteś i mogę czytać Twoje wiersze.
Ten jest bardzo refleksyjny, jak już sam tytuł to sugeruje. Piękne metafory koronują Twoje przemyślenia co do etapów w życiu. Kiedy jesteśmy młodzi, wszystko smakuje inaczej, poza tym unosi nas zazwyczaj chwila i miłość. Dzięki temu łatwiej znosić codzienność. No i jest jeszcze nadzieja, że można wszystko osiągnąć...
Z czasem życie zwalnia, wymagamy w miarę uzyskanej wiedzy i doświadczenia bardziej wysublimowanych bodźców, ale tez z drugiej strony zaczynają dokuczać nam już choroby, czy samotność. A kiedy jesteśmy już całkowicie dojrzali, niewiele potrzeba, by móc się cieszyć po prostu życiem takim jakie one w istocie jest...
Takie mnie naszły myśli po przeczytaniu.
Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i z uśmiechem, że jesteś - Bezka :)) 🦋🦋🦋 5/6