Człowiek wyjdzie z miasta, miasto z niego - nigdy :)
Bardzo nostalgiczny i klimatyczny wiersz.

Czuję, jakby to miasto było żywym stworzeniem, które nosi w sobie historie, smutki i codzienność swoich mieszkańców. Ta samotność i cisza, którą opisujesz, sprawiają, że chciałoby się je lepiej poznać, choć zdaje się niechętne do otwarcia.

To Twoje miasto zdaje się nie być tylko miastem. Patrzę na ten wiersz jak na krótkie westchnienie peela o własnym życiu. Może to być pewna forma rachunku sumienia, którego przecież celem jest staniecie w Prawdzie. Może to też być wyartykułowana akceptacja przemijania. To mi tu bardzo pasuje dla mojego odczytu. Tak więc w mojej interpretacji wiersza miastem jest życie podmiotu lirycznego (lub jak kto woli - autora). Mnie jednak bardziej skłania ku myśleniu, że miastem jest aktualne życie peela, a z wnikliwej lektury wyciągam wniosek, że jest to życie nieubłaganie zmierzające do swego doczesnego kresu. Jesteśmy więc gdzieś w jesieni życia peela. Mieszkańcami miasta są, jak sądzę, myśli. Płytką rzeczką są dla mnie tutaj proponowane przez świat doczesne przyjemności życia. A płytkie są dlatego, że w tym etapie życia już nie wciagają wartkim prądem, co czasem może nawet zatopić człowieka. To życie opisane w drugiej strofie jest życiem dojrzałym, które jak stare miasto zna swoją wartość. Doskonale wie, co się w nim kryje. Zna jego jasne strony i ciemne zakamarki. Wie także, że niektóre strachy są na tyle niegroźne, że wręcz dodają uroku miastu. Ostatnia strofa jest wyrazem akceptacji tego, co nieuchronne. Nie potrzeba tu głaskania i okłamywania siebie samego komplementami i pochwałami. Nie potrzeba też litości i smutków, które miałyby rekompensować myśl o końcu życia doczesnego. Urzeka mnie ten wiersz właśnie tym spokojem w przyjęciu końca. Wspaniałe to jest! To nie jest smutne i szare miasto, ale dojrzałe, w którym panuje Pokój.

Jeśli zaś chodzi o Kawafisa, to u niego bardziej niż ten wers o mieście,.który przywołałeś, uderza ostatni wers:

"Jakeś swoje życie roztrwonił
w tym ciasnym kącie, tak je w całym świecie roztrwoniłeś."

To jest bardzo mocna myśl. I trafna zresztą. Mnie oczywiście wywiewa od razu do własnych korzeni i myślę sobie o słowach Jezusa, że "kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie". No i ten niedawno przytoczony przeze mnie apoftegmat o mnichu, który chciał odejść ze swojej celi, ale zobaczył własną podobiznę i usłyszał, że gdziekolwiek pójdzie, tamten już tam jest. To mnie skłania do myśli, że nie warto bujać w obłokach o jakimś innym, nowym, lepszym życiu, tylko należy zająć się swoim, które się ma tu i teraz. Ciagłe uciekanie od siebie samego nic nie zmieni. Należałoby raczej potrudzić się trochę ze sobą i zwyczajnie żyć, bo jak mawiał pewien mnich z Tyńca: "W życiu chodzi o Życie!"

Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Moje miasto śpi sobie cichutko przez 10 miesięcy w roku. Wsłuchane w szum morza opowiada historie sprzed wieku, albo nieco starsze. Wtedy przeżywało swoją świetność.
Pozostają jeszcze dwa miesiące w roku. Wtedy moje miasto nachodzi jakaś choroba. Wyje dniami i nocami, błyszczy biżuterią neonów, ale przede wszystkim rozrasta się jak złośliwy nowotwór. Wypełnia sobą całą okolicę i każdą chwilę. Wtedy jedynym ratunkiem dla mieszkańców jest ucieczka. Całe szczęście, że paroksyzm szybko mija i znów jest to to samo poczciwe miasto, co wcześniej.

Smutne to miasto bez przytulania i głaskania, jakieś wyobcowane...świetny wiersz:):)

Spokój i sielanka w tym Twoim mieście oddana obrazowo i z... czułością? Moje miasto za to nie chce spać, ale jakimś cudem budzi się mimo wszystko.

Kto co lubi pozdrawiam serdecznie 😉

Obraz miasta, które nie potrzebuje rozgłosu. Żyje w samotności swoich ulic, rzek i mieszkańców. To miasto, które niesie w sobie historie, ale niechętnie je opowiada – czuje zmęczenie, ale i pewną nostalgię, jakby czekało na coś więcej. Refleksyjne spojrzenie na przestrzeń, która jest jednocześnie bliska i tak mocno nieuchwytna.
6/5

Dość smutne, to Twoje miasto, a mimo, to jest Twoim, więc jednak coś w sobie ma!
Pozdrawiam serdecznie:)⭐

Ja swoje miasto zostawiłam na rzecz bliższego kontaktu z przyrodą...od 15 lat mieszkam na wsi pod miastem i bardzo sobie chwalę spokój i ciszę :)))
Pozdrawiam

Pięknie i obrazowo.
Niezmierzoną ilość takich miasteczek można podać w tytule.
Pozdrawiam.