Może będzie to profanacja obrazu Moneta ale jak dla mnie ta ruda kobieta stojąca przy drzewie wygląda jakby chętnie zadarła tę falbaniastą suknię i wdrapała się na to drzewo ale przecież damie nie przystoi... Pozdrawiam Cię cieplutko :)

Kornelu jak ja się cieszę że wciąż tworzysz i się z nami dzielisz
Brakuje mi Piotra tu na TW wasze rozmowy były niesamowicie inspirujące

Podoba mi się ta konstrukcja Zostawia niedosyt, bo chciałoby się usłyszeć odpowiedź artysty
Pozdrawiam

Przyznam się że nie znałam tego obrazu i jeszcze do jednego nie znam się na malarstwie , jak również na pisaniu. wierszy... Chciałabym podziękować za ocenę i uwagi. Zresztą słusznie zaraz poprawię:) Miłego dnia życzę.

Sukienka może przykrywać
wszystko co tylko zechcesz
wepchnąć do tub z olejnymi farbami
może też przykryć spokojnym fałdem bieli
każdą nieuczesaną myśl
jaką wymyślisz
może też przykryć
świetlistym całunem beli
każdą myśl jakiej wymyślić
nie zdołasz
choć by ci cierpliwość
na czekanie na światło
starczyć miało do końca świata

Pozdrawiam :)

Czuć ten zgrzyt, dysonans między naturą i sztucznością, wprowadzoną przez człowieka. Pozdrawiam

Bez względu na to, jaki oglądamy obraz, fotogram czy rzeźbę, nasze odczucia są bardzo indywidualne... Twórca "zamyka" w swoim dziele jedno, odbiorca widzi drugie, a może nawet niejedno... ale i tak sztuka i akt jej zaistnienia - spełniły swoją rolę, jeśli poruszyły czyjąś wrażliwość, zatrzymały spojrzenie, myśl, "wróciły do domu" z odbiorcą.
Dobrze, ze podejmujesz takie tematy.
Pozdrawiam.

Jeśli mam być szczera, to niespecjalnie obraz mi się podoba widać, że to dzieło ze wczesnego okresu jego twórczości! Twój wiersz, Kornelu doskonale oddaje moje odczucia! Biel sukien wprost razi, mnie te kobiety skojarzyły się z jakim monstrualnymi motylami o ogromnych skrzydłach! Twój wiersz jest jednak ładniejszy i subtelniejszy od mojego postrzegania!
Z podobaniem dla wiersza:)⭐
Serdecznie pozdrawiam

Kornelu, trafiłeś w mój gust. Uwielbiam impresjonistów, to raz. Dwa ten obraz jest niesamowity, bo światło które osiada na bieli sukien jest przepiękne. Do tego przez jasną barwę ścieżki ogród wydaje się czysty, zadbany, niczym raj. Mimo, że kobiety nie mają zbyt wyraźnych twarzy, to jednak ogólne wrażenie unosi wręcz świeżością, pięknem. Całością. Niby kobiety są w różnych pozycjach to czuć pomiędzy nimi wspólnotę, jak i wspólnotę z ogrodem. Zresztą w jednej z nich był zakochany autor obrazu, zatem...

Co do krytyków, to się mylili, bo ja widzę miedzy kobietami doskonałe relacje :)

Pozdrawiam Cię ciepło - dziękuję za wspaniały wiersz! 5/6

Kornelu, mnie ten obraz, o którym mowa, niezbyt zatrzymuje. Natomiast moją uwagę w Twoim wierszu i w moich aktualnych zmaganiach życiowych, zajmuje zwrot: "cierpliwe oczekiwanie". To zestawienie dwóch słów "cierpliwość" i "oczekiwanie" tworzą niesamowicie wielką, a może bardziej – głęboką, przestrzeń w życiu człowieka. Ja właśnie akurat czegoś oczekuję, a mało mam w tej sprawie cierpliwości. Uczę się jej i nie jest to prosta sprawa.
Może rzeczywiście to światło pochodzi z "szalonej bieli tkanin". Zapewne ubrać się w te szykowne suknie nie było łatwo. A skoro już się w nie było odzianym, to dobrze było by być też cierpliwym w oczekiwaniu na miłość. Komu bowiem chciałoby się ciągle przebierać... Może więc cierpliwość jest stałością. Może to jest jak z tym ślubem w zakonach benedyktyńskich, gdzie mnisi ślubują "stabilitas". Nie tyle chodzi o to, że nie mogą łazić poza klasztorem, co o to, że wyrażają chęć wytrwania w konkretnej wspólnocie bez względu na to, co będzie się działo. To jak miłość w małżeństwie. A skoro miłość, to znów jesteśmy w obrazie Moneta.
Takie myśli moje mało lotne.
Napisałeś jak zawsze ciekawie i zachęcająco do myślenia, choć z tym ostatnim bywa u mnie różnie. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️