Sam nie wiem czy to wszystko ma sens, z jednej strony jeśli Bóg istnieje i chce byśmy byli dobrzy to musi dać nam możliwość popełniania błędów i płacenia za nie. Jednak to powoduje że część z nas staje się zła, bo tak też można.
ale z drugiej strony jeśli konsekwencje za zło nie zawsze są, a najlepiej przeżyć życie po prostu ciesząc się nim to istnienie Boskiej ręki przestaje mieć sens (oczywiście nie twierdzę ze Boga nie ma, a jedynie twierdzę że idąc tym tropem nie udowodnimy jego istnienia oraz istnienia sensu wszechświata jako całości w której człowiek i jego życie ma jakiś wyższy sens(no i wyszło masło maślane).
Jeśli Bóg istnieje to warto być dobrym bo za to jest nagroda w niebie(przepraszam ze spłycam). Jeśli jednak Boga nie ma, bycie dobrym nadal ma sens z racji tego że żyjemy wspólnie na tej tratwie(o której mówiłeś) która niekoniecznie musi dryfować w stronę wodospadu.
Nasz dziania tak czy siak maja sens ale głównie dla nas. To czy zostaniemy osądzeni po śmierci czy jednak po śmierci się nic nie wydarzy to już inna sprawa.

Zauważ , że Twoje pytanie z ostatniego zdania komentarza ma jak najbardziej sens i wiem, że rozmyślnie powtórzyłeś pytanie peela z mojego wiersza. Blake w swojej poetyckiej wizji , a więc w wizji, której nie da się tak całkowicie utożsamić z filozoficznym, czy teologicznym poglądem, napisał, że każda chwila na Ziemi ma swoje łoże w wieczności. Jeśli sens metafizyczny naszego życia istnieje , to musi mon dotyczyć jego całości, a nie wybranych scen. Nihilizm optymistyczny? Coś takiego prezentował Sartre. Zgodnie z tym poglądem, nasze życie jest absurdem , nie ma Boga ani żadnej wieczności , ale i tak powinniśmy być dla siebie nawzajem życzliwi i przyjaźni i to właśnie dlatego, że płyniemy na jednej tratwie w kierunku wodospadu.

Dzięki za Twoją wizytę tutaj. Tak, Biblia mnie inspiruje od dawna , a tematy "ostateczne" to mój poetycki zakątek... Pozdrawiam.

Takie dylematy mnie przerażają. więc wolę nie skupiać się nad ich rozważaniem. Może to forma ucieczki, albo pójście na skróty, ale wmawiam sobie, że jest lepiej, bo przecież i tak na to wpływu nie mam. Tylko nad sposobem myślenia mogę panować. Pozdrawiam

To wiersz o wielkiej alternatywie. Tytuł na to wskazuje. Bardzo dobrze trafiłaś w sedno wiersza. Jeśli postrzegam Wszechświat jako dzieło Boga , który jest ostatecznym celem i sensem wszystkiego, również tej umierającej osoby , o której jest ten przecież wiersz, wówczas wszechświat ten jest obrazem harmonii i nigdy nie odważę się dać mu tego epitetu, który pojawia się na końcu wiersza. A co jeśli jest inaczej? I wszechświat ma wyłącznie materialną stronę swojego istnienia? Wtedy nawet nie chce mi się pisać go z dużej litery...