XXVII
W swych powiewnych, opalizujących szatach,
Nawet gdy chodzi wydaje się że tańczy,
Tak jak długie węże które świątobliwi magicy
Na końcu swej laski poruszają rytmicznie.

Jak piasek pustyni i błękit nieba,
Oboje nieczuli na na ludzkie cierpienie,
Jak długie łańcuchy morskich fal,
Obnosi się ze swą zimną obojętnością.

Jej oczy błyszczą jak kamienie szlachetne,
A w tej naturze dziwnej i symbolicznej
Gdzie anioł niewinny miesza się z antycznym sfinksem,

Gdzie wszystko jest złotem, stalą, światłem i diamentami,
Świeci wiecznie, jak bezużyteczna gwiazda,
Zimny majestat jałowej kobiety.


Avec ses vêtements ondoyants et nacrés,
W swych powiewnych, opalizujących szatach,
Même quand elle marche on croirait qu’elle danse,
Nawet gdy chodzi wydaje się że tańczy,
Comme ces longs serpents que les jongleurs sacrés
Tak jak długie węże które świątobliwi magicy
Au bout de leurs bâtons agitent en cadence.
Na końcu swej laski poruszają rytmicznie.

Comme le sable morne et l’azur des déserts,
Jak piasek pustyni i błękit nieba,
Insensibles tous deux à l’humaine souffrance,
Oboje nieczuli na na ludzkie cierpienie,
Comme les longs réseaux de la houle des mers,
Jak długie łańcuchy morskich fal,
Elle se développe avec indifférence.
Obnosi się ze swą zimną obojętnością.

Ses yeux polis sont faits de minéraux charmants,
Jej oczy błyszczą jak kamienie szlachetne,
Et dans cette nature étrange et symbolique
A w tej naturze dziwnej i symbolicznej
Où l’ange inviolé se mêle au sphinx antique,
Gdzie anioł niewinny miesza się z antycznym sfinksem,

Où tout n’est qu’or, acier, lumière et diamants,
Gdzie wszystko jest złotem, stalą, światłem i diamentami,
Resplendit à jamais, comme un astre inutile,
Świeci wiecznie, jak bezużyteczna gwiazda,
La froide majesté de la femme stérile.
Zimny majestat jałowej kobiety.


XXVII
W swych sukniach falujących o tonie perłowym
Idąc zdaje się tańczyć siejąc wokół blaski,
Niczym te długie węże, które w ruch miarowy
Wprawia fakir hinduski na końcu swej laski.

Niczym ponure piaski i niebo Sahary,
Zastygłe i nieczułe na ludzkie cierpienie,
Jak morza długą falą wezbrane obszary,
Porusza się spokojnie, obojętnie, sennie.

Jej lśniące oczy z gładkich kamieni są rżnięte
I w całej tej naturze dziwnej, symbolicznej,
Gdzie z aniołem nietkniętym zlał się sfinks antyczny,

Gdzie wszystko tylko złotem, stalą i diamentem -
Błyszczy, niczym oblicze zbytecznej planety,
Lodowaty majestat jałowej kobiety.

tłum. Maria Leśniewska
2023-01-09