Mity
I
Mity Egiptu

Piramidy przemówiły
Tekstami Piramid
Hieroglifami w kolorze zielonym
Wyrytymi głęboko i dokładnie

Bóg Re wędruje w dzień po niebie
Na Barce Milionów Lat
A w nocy
Płynie podziemnym Nilem
Przez dwanaście godzin
Aby rankiem wzejść na niebie

Atum bóg stworzenia
Początek i koniec wszechrzeczy
Władca Całości
Ten który przeżyje koniec świata

Państwo umarłych
Kraina w której rządzi Ozyrys
Pan zaświatów
Wielki sędzia zmarłych
Podczas sądu Ozyrysa
Ważone jest serce zmarłego na Wadze Prawdy

Zwierzęce postacie bogów Egiptu
Człowiek z głową sokoła
Człowiek z głową szakala
Człowiek z głową ibisa
Kobieta z rogami i dyskiem słonecznym

II
Mity Mezopotamii

Nieśmiertelność bogów, śmiertelność ludzi
Człowiek jest trzciną na wietrze
Celem stworzenia ludzi
Jest pomoc bogom
W rozwoju życia na ziemi

Isztar -bogini miłości
Planetą Isztar jest Wenus
Symbolem gwiazda poranna
Jej usta są życiem
Brama Isztar w Babilonie

Motyka i kosz budują miasto
Między dwoma rzekami
Babilon miasto-państwo
Babilon-kraina rozpusty
Nierządnice
W czerwonych sukniach
Oddają się obcym przybyszom
W świątyniach babilońskich

Jeden z cudów świata
Wiszące ogrody Semiramidy
Legenda o wieży Babel
Która łączy ziemię z niebem
Wykonana z lazurytu
Brama Isztar w Babilonie

Kraina bez powrotu
Świat podziemny Kur
Zmarli są liczniejszy niż żywi

III
Mity Azteków

* autentyczna poezja aztecka

Aztekowie wyruszyli z Aztlan (Miejsca Czapli)
Szli obraną drogą, licznymi gromadami
Prowadzili ich kapłani
A drogę wskazywał im ich własny bóg
Jak długo wędrowali nikt nie pamięta
Przybyli do miejsc zwanych:
Chicomóztoc (Siedem Grot), Coatepez, Tuli, Culhuacán
Nigdzie ich nie przyjęto
Wszędzie ich odpędzano
Gdy trafiali na dogodne miejsce
Zostawali na dwadzieścia lat
W końcu osiedlili się na wyspie na jeziorze Texoco
I założyli miasto Tenochtitlán

I mówili do tego
Który skończył życie
„Zbudź się, już niebo się czerwieni,
i ukazała się jutrzenka
Już śpiewają bażanty płomieniste
i jaskółki barwy ognia
Już fruwają motyle”*

Na szczycie piramidy
Nożem z obsydianu
Kapłan wyrywa serce jeńca
Jeszcze gorące i parujące
Składa w ofierze bogu
Dzięki ofiarom z serc i krwi
Ludzie podtrzymują słońce
W swojej stałej wędrówce
Po azteckim niebie

„Jak tarcza zniżająca się,
Tak zachodzi słońce.
Nad Meksykiem zapada noc,
Wojna nadchodzi ze wszystkich stron.
O, Dawco Życia!
Zbliża się wojna.
Pełne dumy
Wznosi się miasto Mexico-Tenochtitlan.
Nikt tam nie lęka się śmierci na polu walki.
Taka śmierć jest naszą chwałą,
Taka śmierć jest przez ciebie nakazana
O, Dawco Życia!”*


IV
Mity greckie

Kora – Persefona

Na kwietnej łące bawi się Kora
Córka Demeter
Wabi ją biały kwiat Narcyz
Kora zrywa go
Zjawia się Hades pan podziemia
I porywa ją do swego królestwa
Demeter-Matka
Szuka jej po całej ziemi
Z wyroku Dzeusa
Trzecią część roku ma spędzać Kora w podziemiu
Jako Kora-Persefona
A dwie części na ziemi

Wyprawa po Złote Runo

Jazon rusza na wyprawę
Zbudował wielki statek
O pięćdziesięciu wiosłach
I nazwał go Argo
Po wielu przygodach statek
Dotarł do Kolchidy
Król Kolchidy Ajetes
Zgadza się oddać Złote Runo
Lecz Jazon musi zaprząc do pługa
Byki Słońca, dar Hefajstosa
Zaorać pole Aresa
Na nim posiać zęby smoka
I pokonać dzieci smocze
Zrodzone z jego kłów
Dzięki pomocy Medei córki Ajetesa
Jazon wypełnia te warunki
Zdobywa Złote Runo
I wraz z Medeą ucieka na statek
Goni ich flota króla Ajetesa
Medea zabija swego małego brata
I szczątki rzuca do morza
Flota króla Ajetesa zatrzymuje się

Dwanaście prac Heraklesa

Przynieść skórę lwa z Nemei
Zabić hydrę lernejska
która grasowała opodal miasta Argos
Upolować łanię cerynejską
Złowić żywcem dzika z Erymentu
W ciągu jednego dnia oczyścić
stajnie króla Augiasza
Upolować potworne ptaki
zwane Stymfalidami
Przyprowadzić żywego byka kreteńskiego
Przyprowadzić do Myken
konie władcy trackiego Diomedesa
Przynieść złoty pas Hippolyty
Przyprowadzić stado Geryona
Z cudownej jabłoni zerwać
trzy złote jabłka hesperyjskie
Przyprowadzić Cerbera stróża piekieł
2023-05-11