Druga połowa XIX-ego wieku
Zaczyna się okres sztuki nowoczesnej
Malarstwo jasne zastępuje ciemne
Przestaje być lustrem staje się ekspresją

Edward Manet, Claude Monet, Berte Morisot,
Edgar Degas, August Renoir, Vincent van Gogh,
Paul Gauguin, Toulouse de Lautrec,
Pięciu czy sześciu obłąkańców w tym jedna kobieta

Zgraja rozwiązłych Cyganów
Wiodących nędzne niemoralne życie
Na poddaszach dzielnicy Montmartre
Pijący absynt, malujący nagie kobiety

Malarze zapomniani przez Paryż
Nędzni, umęczeni, umierający z głodu
Pragną rzucić wyzwanie złemu światu
Przebić się przez obojętny czas

Impresjoniści nie sprzedają nic i nigdzie
Wystawiają na Salonie Odrzuconych
Zamiast żony mają dziwkę za pięć franków
Czasami jak Lautrec mieszkają w burdelu

Malują pod otwartym niebem
W siedmiu kolorach tęczy
Prawdę wrażenia i jasnego dnia
Impression to znaczy wrażenie

Montmartre roiło się od dziewczyn
Loretki, midinetki, gryzetki, kokotki
Modelki i praczki z Montmartre
Prostytutki i tancerki kankana

Rudy wariat z Arles
Czarna owca rodziny Van Goghów
Utrzymywany przez całe życie
Przez swego anielskiego brata Theo van Gogha

W strasznym słońcu południa w Arles
Chodzi bez nakrycia głowy
I aby wyrazić wysoką żółtą nutę
Żywi się tylko kawą i alkoholem

Wyrazić nadzieję przez gwiazdę
Wyrazić miłość dwojga zakochanych
Poprzez blask zachodzącego słońca
Wyrazić obłęd przez połączenie kolorów

Słoneczniki Van Gogha
Które są darem dla świata
Będą sprawiały ludziom radość
Przez wiele następnych stuleci

Brzydki karzeł Toulouse de Lautrec
W młodości złamał obie nogi
Odtąd cierpienie towarzyszyło mu
Przez całe krótkie życie

Musiał wrócić na Montmartre
Pod czerwone skrzydła Moulin Rouge
Aby w swoich obrazach portretować
Aktorów i tancerzy kabaretowych

Zimny egoista Paul Gauguin
Zostawił żonę z pięciorgiem dzieci
I wszędzie gdzie przebywał
Płodził kobietom nowe dzieci

Nie piłem absyntu
Nie jestem artystą
Pozostaje mi Bej
"Montmartre" dla ubogich.
2021-09-25