Ciekawy jest ten wiersz. Trochę jakby próba odpowiedzenia sobie na pytanie: Gdzie jestem? Coś jak moment w ringu bokserskim, gdy przyjmuje się mocne uderzenie i następuje chwila ogarnięcia przestrzeni, żeby skumać, czy jeszcze się stoi, czy już się leży; czy jeszcze się walczy, czy jest się pokonanym.

Pierwsza strofa przypomina mi, że patrzymy na siebie i swoje centrum wszechświata z bardzo bliska, a przez to nie dostrzegamy, że jest on okruszkiem pośród innych podobnych okruszków. Gdy u mnie coś się sypie, to nie znaczy, że sypie się cały Wszechświat. Warto jest więc czasem jednak wejść na górę proroka i poczuć przestrzeń.

Uśmiechnąłem się do "bezdomnych ze zużytym bogactwem". Niedawno widziałem właśnie człowieka, który siedział na zmarznietej miejskiej ławce, a obok stał dwukołowy wózek załadowany "bogactwem". I pomyślałem sobie teraz o tym, że wielu ludzi żyjących wokół nas nawet mając wielkie wille i piękne apartamenty, tak naprawdę nie ma domu. Jeśli uciekamy z od Ojca, to stajemy się szybko bezdomni i marzy nam się w głodzie, żeby jest ze świniami resztki rzucone w błoto. A co w tych naszych wózkach taszczymy? Dobre imię? Sławę? Powodzenie w pracy? Nazwisko nadrukowane na okładce książki? Tytuły czcigodne: szanowny bracie, ojcze, świątobliwy pustelniku? Albo powiązane słabym sznurkiem marzenia, które wciąż rdzewieją, bo taki ich los.

"To oni
mieli być pierwszymi,
co się jednak nie stało."

oraz

"Jeśli cisi
mieliby posiąść Ziemię,
to winni się pośpieszyć,
zanim zeżrą ją
elokwentne potwory w garniturach
i żakietach."

Tak sobie myślę, że nam się często wydaje, że zdarzyć się musi już! Tu i teraz! Bo inaczej uznane zostanie za kłamstwo. A tymczasem obietnice Boże to nie jest kwestia "zamawiam i płacę". Gdy mi się spieszy, żeby widzieć efekty i sukcesy, to otwieram Księgę Rodzaju na rozdziale 25 od wersu 19 do 26. Tam o narodzinach Ezawa i Jakuba. W wierszu 20 mowa jest o tym, że Izaak miał 40 lat, gdy wziął sobie za żonę Rebekę. W wierszu 21 napisano, że Izaak modlił się za swoją żonę, bo była niepłodna. Później jest mowa o tym, że jednak urodziła mu dwóch synów. W ostatnim zdaniu wiersza 26 napisano, że "Izaak miał lat sześćdziesiąt, gdy mu się oni urodzili". Tak więc czytam raptem sześć wersów Pisma, a w życiu Izaaka minęło dwadzieścia lat poświęconych modlitwie. Ot, takie sobie nic, które nazywa się cierpliwość i jest córką Nadziei. Ta ostatnia bowiem zawieść nie może. Nie chodzi więc o natychmiastowy efekt typu: czary-mary, ale o wypełnienie się Słowa, które dał Bóg. Bóg! a nie jakiś pajac w spocie reklamowym. Tak więc ci ostatni, a także cisi – spokojnie otrzymają swoje.

Jeszcze się zatrzymam przy tych trzaskach klawiatury. Dziś przeczytałem słowa abba Izydora z Peluzjum, który mawiał, że "życie bez słowa więcej daje niż słowo beż życia: bo pierwsze nawet milcząc przynosi korzyść, a drugie nawet krzycząc przynosi stratę."
I myślę sobie, że to był mądry mnich.


Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋🏻

Nie jestem pewien, czy życie kiedykolwiek miało jakiś sens poza jednym - trwaniem. A i ten sens bywa kwestionowany. Kiedy człowiek buduje dom dla siebie i swoich potomków, inny człowiek wymyśla nową, doskonalszą bombę, która ten dom zniszczy.

Przypomniała mi się słynna "Piosenka o końcu świata" Miłosza. Jednak nie jest zbyt podobna.

Poruszasz temat, który dotyka każdego – w mistrzowski sposób uchwyciłeś kruchość ludzkiego losu.

Niestety nikt!

Treść – Egzystencjalna refleksja o bezsensie codzienności i zimnej, systemowej obojętności. Świetne obrazy społeczne i subtelna ironia.
Warsztat – Rytm i kompozycja płynne, język celnie dobrany. Przemyślane kontrasty wzmacniają przekaz. Bardzo dobra miniatura o filozoficznym wydźwięku.
Gdybym mógł to dałbym 6/5.