Brawo Mistrzu! Jakże pobudza wyobraźnię...

Mnie dość często się zdarza kontemplować chwilę w aspekcie rzeczywistego piękna w połączeniu z filozoficznymi przemyśleniami, z odrobiną nostalgii i liryki w tle.
Bardzo do mnie trafił ten wiersz. Pozdrawiam.

Mnie ten Twój ogród, Kornelu, zastanawia. Z wiadomych powodów: symbole, wieloznaczności, niedopowiedzenia... Można przeczytać wprost i jest pięknie. Można też podążać za tym, co pomiędzy wersami, a wówczas zwykły wiersz o ogrodzie jest niczym przygoda z dobrej powieści. Tak już jesteśmy skonstruowani przez Stwórcę, że słowo odzwierciedla wnętrze. A że słowo jest żywe, to każdy ruch i nie-ruch mówią więcej niż to, co widoczne dla oczu.

Uchylone okno jest dla mnie symbolem spojrzenia poza – poza siebie; poza swój utarty sposób postrzegania rzeczywistości. Chodzi więc o spojrzenie peela na siebie z niejakim dystansem.

Claudio Arrau i Mozart, to już wyższa liga, a z drugiej strony klasyka. I te sonaty, które symbolizują dziejące się życie w kilku aktach, w kilku częściach. Nie jestem wielkim znawcą muzycznym, natomiast sonaty mają pewną określoną charakterystykę. Tam się pojawia pewien rozwój lini melodycznej, rondo, coś tam jeszcze. To się wszystko układa w piękną całość. Czyli życie ludzkie zapisane w linii melodycznej.

Natomiast peel mówi, że "poza tym dzieje się tu niewiele". Tak sobie myślę, że on niejako właśnie ustalił linię graniczną pomiędzy tym, co zewnętrzne, a tym, o czym zaraz opowie.

Cała druga strofa wyraża jakby wszystkim znane życiowe prawdy, aczkolwiek zastanawia fraza:
"Szukając
czegoś do zachwytu,
łatwo o pomyłkę"
To brzmi trochę jakby peel uważał siebie za tego, który "wie lepiej" (w domyśle: niż inni), co nadaje się do zachwytu, a co nie. Natomiast jeśli popatrzymy na wiersz jako rozmowę siebie z dziś z sobą z wczoraj, to zabieg ów ma już bardziej zrozumiały sens.

Prawdy szybko porastające kurzem, to wskazanie o tym, że człowiek jednak mało uczy się na błędach; że szybko zapomina.

Bez ma kilka znaczeń w zależności od koloru. Tutaj w zestawieniu z oczami osoby bliskiej zakładam, że sugerują miłość i wrażliwość.
I to dopowiedzenie, że to nie wystarczy, żeby nasycić się życiem. I tu myślę ważne byłoby zauważyć słowo "wspomnienie". Tak bowiem można dojść do przekonania podążając za myślą peela, że samo wzdychanie, rozczulanie się nad miłością i cała sferą uczuć, a więc także w pewnym sensie "poczuciem szczęścia", nie stanowi właśnie o dotarciu do głębi życia.

Dalej nie jest prościej, bowiem te kosy niby są na wyciągnięcie dłoni, niby są piękne, a jednak ptak ten posiada bardzo zróżnicowaną symbolikę w zależności od miejsca jego przebywania. Można znaleźć stwierdzenie, że w Polsce kosa uważa się za symbol zadumy, melancholii, a nawet żałoby. I to by pasowało w zestawieniu z wyciętym drzewem. Natomiast mnie się zdaje, i ja próbuje uchwycić tu inną myśl. Mianowicie patrzę na te harcujące kosy z akcentem na ich umiejętności muzyczne oraz wzrokowe. Co do śpiewu kosów, to chyba wszyscy je znamy z tego (u mnie jest ich całe mnóstwo), ale one podobno potrafią dostrzec ruch robaka, który znajduje się jeszcze pod ziemią. Niesamowite to jest. I to mnie właśnie odsyła z powrotem do Twojego wiersza – ta umiejętność dostrzegania szczegółów, ważnych szczegółów życia.

Wieloznacznością charakteryzuje się także ta wzmianka o wyciętym drzewie ze względu na sąsiada. Samo drzewo ma niesamowicie szeroką symbolikę. A wycięte drzewo... Czym mogłoby ono być? Ja pomyślałem o tym, że jest ono symbolem zmiany jakiegoś zachowania w peelu, które było w kim mocno zakorzenione. Może nawet nabyte w genach. Przez to właśnie swoiste dopasowanie się do opinii "zewnętrznego świata", peel czuję niedwuznaczny ubytek w sobie.

I ta ostatnia strofa... Bardzo mnie zatrzymuje zastosowanie czasu przeszłego ‐ "umiałem". I dalej: "wyobrażone znikało"... I to jakby odsłania przede mną, czytelnikiem, osobowość peela, który siebie samego określa jako twardego realistę. A jednocześnie poniekąd odkrywa jego wnętrze – w tym sensie, że pokazuje przestrzeń, w której peel zaroczył swoją strefę komfortu. Jest nią właśnie ten tzw. życiowy realizm. Innymi słowy: peel wskazuje na to, że tylko wówczas, gdy wprost mówi o świecie, o rzeczywistości, która go otacza, o sobie, o innych itd. – tylko to sprawia, że on czuje się sobą. W takiej przestrzeni bycia peel dostrzega prawdziwość życia.

Po tym wszystkim należałoby jeszcze zapytać: czym jest w takim razie ów tytułowy ogród? Znika on przecież przy zmrużeniu oczu... Myślę, że tym ogrodem jest... poezja. Dlatego, że ona zupełnie jak ten wiersz, ukazuje to, co wewnątrz, mówiąc o tym, co widzialne, dotykalne, prawdziwe, fizyczne... Mam więc wrażenie, że ten Twój wiersz, Kornelu, mówi o tym, że człowiek, prawdziwy człowiek jest najpiękniejszym wierszem jaki można napisać (a może pisze go Stwórca...?). A peel zamyślając się nad swoją przeszłością, ale także spoglądając na ukochaną osobę obok, potwierdza tę swoją myśl.

Tak to widzę. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Lubię filozoficzne tony w Twoich wierszach. W moim zawsze zielonym, sosnowym ogrodzie kilka goniących się wiewiórek. Czasami przychodzi jeż, a dziki tez by weszły, ale im nie otwieram. Pozdrawiam

Zatrzymuje refleksją... pozdrawiam

I mnie cieszy to co widzę w naturze, chociaż lubię być w swoim świecie wyobrażonym. Wiersz jest cudowny, zarówno na walory filozoficznego przemijania, jak i na naturalną kolej rzeczy...

Pozdrawiam, drogi Kornelu :)