Najważniejsze , że docenili go potomni...Jak dla mnie w swoim " szaleństwie twórczym" był po prostu geniuszem. Nigdy nie przestanę się zachwycać jego malarstwem :)

5/6 i niski ukłon dla Poety.

Nie jestem Twoim fanem, ale w żaden sposób nie można Ci odmówić erudycji.
Dlatego irytuje mnie matolstwo widoczne w ocenach.
A Administracja milczy, choć liczba idiotów zaczyna przewyższać liczbę poetów.
Źle się to skończy.
Wracając do wiersza, mam pewne porównanie:
https://www.twojewiersze.pl/pl/wiersz,TzFxNis4SjdmNmwwOzRDMkIxNTM
Pozdrawiam.

Świetny wiersz, nie rozumiem tylko tych ocen...
Pozdrawiam serdecznie :)

Niewygodnie mi, kiedy patrzę na oceny Twojego wiersza ;)

A w wierszu - podoba mi się owo "niewygodnie" - odnoszę je i do obrazów i do książek.
A poza tym - mnie w Twoim tekście wygodnie!
Kłaniam:)

Wiesz, co, Kornelu... Zawsze mnie w Twoich ekfrazach fascynuje męstwo, które rozumiem nie jako odwagę, ale jako umiejętność stawania w prawdzie o sobie. I tu mam na myśli, w tych konkretnych przypadkach, Ciebie jako autora wiersza. To znaczy, że aby napisać tak bezpośredni wiersz, który wydaje się być zupełnie zwyczajnym, normalnym "rzuceniem" słowa do postaci z obrazu lub czasem do innego, znanego i poważanego autora, należy najpierw być świadomym siebie samego. Rozumiem przez to, że uważam, iż jesteś bardzo świadom tego, kim i jaki jesteś w życiu. Stąd właśnie biorą się Twoje jednostronne dysputy z wielkimi świata literatury i sztuki. To jest niezmiernie piekna umiejętność. Podziwiam to w Tobie. Zwykle czujemy jakiś podświadomy dystans do osób, postaci znaczących w świecie. Gdy się czyta Twoje wiersze, wydaje się, że czyta się wymianę zdań (a raczej monolog, ale odpowiedzi się domyślam równie naturalnej) równego z równym. Ot, gadka kumpli z widzenia, a może ze szkolnej ławki. Bez ujmowania ani jednej, ani drugiej stronie należnego szacunku. Nie zawsze mój sposób postrzegania rzeczywistości jest zbliżony do Twojego, ale zawsze te Twoje wersy skłaniają mnie do refleksji i poszukiwania, które mnie zmusza do wychylenia się poza siebie.
Tutaj w tym autoportrecie moją uwagę zwraca oczywiście czapka. Ja mam korzenie Polskie zza Buga, i mnie się jakoś tego typu nakrycia głowy kojarzą ze wschodem. W obrazie jest coś z obłąkania albo jak wskazujesz z cierpienia. Czuję się też ten ciężar, choćby przez kolory. Ja tam też czuję lub widzę nienaturalność. Tak jakby malarz chciał pokazać siebie innego niż jest. Te linie maźnięć pędzlem, te kreski, te miarowe dotknięcia farbą płótna, które sprawiają wrażenie identyczności, czyli cała technika, z jaką namalowany został ten obraz, we mnie wzbudzą uczucie wewnętrznego napięcia. Te ślady farby są wyraziste, a jednocześnie niewyraziste. Są zrobione pewnym ruchem dłoni, a jednocześnie szybko się urywają, niemalże miarowo, jakby symbolizowały urwanie myśli. Ten autoportret jest dla mnie wyrazem niezdecydowania. Jakby autor chciał powiedzieć, że dobrze mu jest być sobą, ale tak naprawdę nie wie kim jest. Stąd ten ciężar w obrazie. Takie moje odczucia, które są bardzo subiektywne.

Dzięki za kolejną okazję do rozważań o sztuce. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Doskonały wiersz, jest w nim opowieść o człowieku, a nie postaci przedstawionej na obrazie, a to duża różnica! 5/6
Pozdrawiam serdecznie:)⭐

malarze z natury rzeczy są słabi fizycznie i pozostaje im tylko kobieca emocjonalność ułatwiająca przetrwanie w świecie przepełnionym bodźcami żeńskimi

Brawo

Tekst godny ispiracji .

Pozdrawiam serdecznie :)

Prawdziwy geniusz nie dba o reklamę, marketing. Żeby takie dzieła tworzyć , trzeba być trochę zwariowanym. Świat nie rozumie geniuszów. Ale dobrze, gdy w razie czego ma się brata w pobliżu.