Oglądałem to wielokrotnie. Trzej mistrzowie: Gajos, Wilhelmi i Trela. Niezapomniana sztuka. o każdym obejrzeniu nabierałem ochoty na dobrą kolację z winem i muzyką. A Wariacje grają tam całkiem ważną rolę.... Pozdrawiam.

Kornelu, Kornelu, Kornelu
Ech,... Kornelu

Tak, bezsprzecznie masz rację. Dzieło o którym piszesz jest piękne i niezwykłe i takie tam.
Jednak istnienie dzieła jest zaledwie wtórną wynikową inspiracji, pracy, i kunsztu twórcy (i zapewne jeszcze kilku innych rzeczy których nie umiem sobie wyobrazić). Piękno dzieła można kontemplować do bólu na prawie wszystkie sposoby. Jest to nawet zalecane.
To nie zmienia faktu że mając do czynienia z dziełem zawsze zastanawiam się co inspirowało twórcę jaki miał warsztat jakich metod użył jednym słowem co siedziało w jego głowie gdy tworzył.
Jak tak czytałem twój wiersz to w głowie widziałem ciebie (znaczy takiego ciebie jakiego sobie "wystrugałem" na poczekaniu) zastanawiało mnie jak bardzo zafascynowany jesteś utworem co cię zachwyca co mierzi i jak sobie siedzisz na krześle przy biórku i wiecznym piórem na kartce papieru skrobiesz dzieło, kreślisz poprawisz zmieniasz. Czytasz pod nosem wybrany fragment. A w tle ciągle i ciągle leci ów utwór J. S. Bacha

Tak na marginesie dziękuję za tę wyczerpującą analizę ale w tym wszystkim najważniejsze jest to o tych matematykach i muzyce. Bo muzyka ma bardzo silne związki z matematyką. A matematyka wcale nie jest taka intuicyjna i oczywista.

Postanowiłem zrobić coś wyjątkowego, a mianowicie dokonać autokomentarza do wiersza, tak by nie było wątpliwości „co poeta chciał powiedzieć”. Zaczynam.
Tytuł: „Wariacje Golbergowskie J. S. Bacha”
Tytuł wskazuje, że wiersz jest niczym innym, jak próbą opisu konkretnego utworu muzycznego. Oczywiście „opisanie utworu” wydaje się być zadaniem karkołomnym, ale nie takich rzeczy podejmowali się ludzie piszący wiersze. Wiersz nie jest żadną metaforą czegokolwiek, tylko wypowiedzią, w której peel w każdej, bez wyjątku zwrotce nawiązuje do tego konkretnego utworu. Nadmieniam, że utwór ten (a właściwie utwory) jest właściwie szczytem sztuki kompozycyjnej Bacha, majstersztykiem, którego piękno wynika z nieprawdopodobnej harmonii przetworzeń tematycznych. Utwór ten powinien wprawiać w zachwyt matematyków lubiących muzykę (zakładam, że są tacy).
1. zwrotka
„To oczywiste,
że prawdziwe szczęście i piękno
nie mogą zależeć
od humoru kobiety
albo od urażonej dumy
mężczyzny.”
Ten rodzaj barokowej muzyki, który wypełnia „Wariacje…”, to piękno „obiektywne”, to znaczy nie podłączone do tak zwanych „przeżyć” , na przykład tych związanych z miłością czy innymi emocjami. Ta zwrotka opisuje utwór muzyczny operując analogią w stosunku do życia , w którym również szczęście nieprzemijające raczej nie łączy się z przemijającymi emocjami miłosnymi czy im podobnymi.

2. zwrotka

„Nie wypada,
by łzy zdradzonej miłości
albo postękiwania samotności
zamazywały
łagodny dźwięk klawesynu.”
Muzyka jest o wiele lepiej „słyszalna”, gdy nie jest łączona z jakimś programowym odczytem. Zamiast słuchać w muzyce zawodów miłości albo zachwytu nad przyrodą lepiej jest skoncentrować się na dźwięku klawesynu i tylko na nim.

3.zwrotka

„Nie godzi się
z jęku rozpaczy
układać zajmującej melodii
i zapisywać jej
na drogim papierze”.
Zwrotka trochę przekorna. Z jednej strony przypomina może nie zawsze obeznanym czytelnikom, że papier nutowy kosztował i trzeba było go oszczędzać , a kserokopiarek za czasów Bacha nie było, z drugiej strony wskazuje na to, że sama kompozycja nosi w sobie wystarczające uzasadnienie dla siebie samej i nie musi poszukiwać powodów dla swojego powstania.
4.zwrotka

„Melodia musi być wieczna,
a zapis nutowy
układać się w logiczny obraz,
tak by nadawał się
do ukojenia umysłu
hrabiego Keyserlinga.”
Wariacje są produktem nie tylko muzykalności Bacha ale i potęgi jego analitycznego umysłu, bo tylko taki umysł mógł stworzyć takie dzieło. Stąd „logika” i „wieczność”. Przy okazji przypomnienie faktu, że powstały na zamówienie hrabiego cierpiącego na bezsenność.

5.zwrotka

„Spazmy i pomruki
cierpiącego ciała
pojawią się,
ale dopiero
w partyturach przyszłości.”

„Partytury przyszłości” w kontekście „spazmów cierpiącego ciała” to z lekka ironiczne nawiązanie do mających nadejść czasów muzyki romantycznej

6.zwrotka

„Wtedy przyjdą następcy,
pisać muzykę
dla pijących
do lustra.”
To właśnie o nich , twórcach muzyki emocjonalnie rozchwianej i wywołującej spazmy. Zaczęło się w romantyzmie , a skończyło na dzisiejszym popie. To wszystko.

Też prawda, tyle że dla pijących do lustra dobra też będzie muzyka romantyczna i Maryla Rodowicz . Nie zabrzmiało to najlepiej i nie bardzo mam w gruncie rzeczy chęć naigrywać się z "pijących do lustra" , bo mnie samemu też niewiele do tej kategorii brakuje. :)

Zgadza się - Glenn Gould to także był mistrz - mistrz
niebanalnych interpretacji utworów Bacha:)
Pozdrawiam :) B.G.

Dzięki za komentarz. Wariacje Goldbergowskie Bacha w wykonaniu Glenna Goulda to numer jeden na mojej osobistej liście przebojów jeśli chodzi o klasykę.

Dziękuję za podzielenie się swoimi odczuciami. Pozdrawiam.

Tak, muzyka , nawet ta z założenia nieprogramowa i "obiektywna" i tak porusza w nas silne emocje. Nawet gdy są to Wariacje Goldbergowskie, które można wręcz potraktować jak matematykę. Pozdrawiam.

Muzyka baroku , czego kwintesencją jest muzyka Bacha, jest w dużej części "obiektywna" , czyli nie "opisuje" emocji jak np. muzyka romantyzmu ze swoim wielkim szlochem , ale opisuje samą siebie. Wariacje Goldbergowskie to szczyt takiej muzyki. Słucham tego od trzydziestu lat i nie nudzi mi się. Wiersz próbuje wyrazić zachwyt nad tym obiektywizmem Wariacji w kontekście przyszłej "upadłej" muzyki, która nadejdzie w postaci romantyzmu . Pozdrawiam.