jest taki b.stary numer Moskwy "Samobójstwa":'Samobójstwa ciągle wkoło - by narodzić się na nowo

Moje myśli, moje czyny legły w gruzach
Nie potrzeba bohatera - świat się zmienia
Więc umrzyj dla świata by narodzić się na nowo
Bez defektów!"
i tu mi ten tekst pautworu koreluje z twoiom wierszem

:) .. spojrzałem na to z mojej perspektywy ("skażenie zawodowe").... teraz wiersz postrzegam /idzie o poród :) zupełnie inaczej. Dzięki za ukierunkowanie.
do następnego, Jarku!
3mka!
Stef

Ok., tu masz racę ale ja miałem na myśli nowe życie, takie po przejściach, które próbujemy sobie ułożyć ponownie i wtedy potrzebujemy wyciszenia oraz chwili spokoju na przemyślenia… :)
Dotyczy to nie tylko pojedynczych osób ale bardzo wielu przypadków.
Dzięki za swoje spostrzeżenia. Pozdrawiam :)

Przytoczę tutaj pewien ‘obraz’ zaciągnięty z sieci (Co byś zrobił, gdyby powiedziano Ci, że możesz uczynić drugiemu człowiekowi cokolwiek… bez żadnych konsekwencji?)
Doskonale przedstawia on to, co chciałem powiedzieć w moim wierszu.
W 1974 roku artystka Marina Abramović przeprowadziła jeden z najbardziej skrajnych eksperymentów/performance społecznych w historii sztuki. Ustawiła stół z 72 przedmiotami: od kwiatu… po naładowaną broń. Stanęła nieruchomo i powiedziała:
„Przez najbliższe 6 godzin jestem obiektem. Możesz zrobić ze mną, co tylko chcesz. Nie zareaguję.”
Na początku ludzie byli ostrożni.
Dawali jej kwiaty.
Uśmiechali się.
Głaskali ją.
Ale z czasem wszystko się zmieniło.
Rozcinali jej ubrania.
Rysowali po jej skórze.
Wbijali kolce.
Łapali za broń.
Jedna osoba nawet położyła palec na spuście.
Nikt jej nie bronił.
Przemoc rosła.
Szacunek zniknął.
Kiedy eksperyment dobiegł końca i Marina zaczęła się poruszać… ludzie uciekli. Nie potrafili spojrzeć jej w oczy.
Co to mówi o naturze człowieka? Gdy nie ma granic, gdy ktoś przestaje być traktowany jak osoba — jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć? Co by się stało, gdyby ten eksperyment powtórzono dziś?

Dziękuję i pozdrawiam :)

Znajdujemy wszystko, a nie mamy nic
pozostaje ból, nie ma co tu kryć…
Dziękuję i pozdrawiam

Dokładnie… pisałem to jedynie, tydzień na kolanie
trzymając swój nos, przez ten czas w ekranie… :)
Dzięki bardzo, za Twój komentarz
mógłby posłużyć za elementarz :)
Pozdrawiam z uśmiechem :)