piękna nasza ziemia cała
płonie wiarą i nadzieją
że się dobro ze złem scali
i do źródła wróci wielkość

pierwszej i ostatniej myśli
tak niewinnej jak milczenie
tej co słucha naszych zbrodni
i próbuje uciec z cienia

dni co czernią ją malują
tworząc dramat Szekspirowski
być czy nie być jest tak trudno

ziemia kręci wokół osi
żale prośby i śmiech szczery
przeplatany krwią niewinnych
upadając między strofy
aby poczuć ziemi oddech

.

daj się zanurzyć panie w zieleni
i stać się małą kropelką rosy
w której świat cały cudem się mieni

spływając cicho na miękkość włosów
co jak warkocze splatają mocno
myśli i słowa w strofy nieznane
zakryte cichą bezgwiezdną nocą

pozwól mi gwiazdy zapalić panie

a potem w skrzydła dmuchnij niewiedzą
i pozwól latać w czystej przestrzeni
by spaść kropelką w przyszłość i w przeszłość
i móc jak wiosna się zazielenić


.