Bezsilność,tego nikt nie lubi......

Z mojej perspektywy, wiersz przedstawia w sposób nieco surrealistyczny perspektywę kogoś kto dokonuje samobójstwa poprzez powieszenie, lecz można również się w tym dopatrzeć pełnej metaforycznej/surrealistycznej ekspresji.

Zdecydowanie przykuwa uwagę obrazem tragicznym, a zarazem surrealistycznymi twierdzeniami jak: "Czas ucieka w tył". Sam rytm jest dynamiczny, co lubię, lecz czasem czuję jakby się wykolejał.

Pod koniec wiersza ortografia zaczęła siadać, szkoda, bo łatwo to poprawić a wiersz posiada pewną moc aby wybrzmieć. Trudniej jednak wybrzmiewanie przychodzi gdy "kopie" silniej chwyta człowieka umysł niż "kopię krzesło". Przydałyby się również większe litery w niektórych miejscach, oraz interpunkcja. Łatwiej się wtedy nie tylko czyta, ale i rozumie utwory.

Zdecydowanie widać potencjał w sferze pisania miniatur, czyli ekspresji w małej ilości słów, co surrealistyczna ekspresja zwykle pomaga osiągnąć. Co z resztą, autorze, zauważyliście.

Pisz dalej, z chęcią przeczytałbym więcej. Pozdrawiam.

Ten wiersz to mocny i bolesny obraz kogoś, kto czuje się całkiem pusty – bez gruntu, bez głosu, bez nadziei, aż zostaje tylko jedno, straszne działanie. Gdy bezradność sięga dna, warto, by ktoś zauważył – bo nawet jedno słowo może wtedy zawrócić czas.
6/5

to ja mam tak podobnie z tym, że czuję się jakbym już leżał na ziemi...
u Ciebie dosadnie wyrażone emocje prosto z serca więc biją jeszcze energią
5/6
gratuluję

sami sobie zaciskamy krtań, sami sobie oczy zamazujemy mazakami życia codziennego, sami sobie nie wierzymy, chociaż cos tam się tli w środku.... masz czas na kopanie krzesła, na którym jeszcze twardo stoisz nim stanie się nieodwracalne... nie rób tego... pisz, bo czytamy i czekamy na kolejne słowa....

Jeśli te -e- miast -ę- zamierzone to mi to wchodzi gładko.
Jeśli niechcący! to też.
Szacun, gwiazdki i już!