Kosówka dawno została pod nami,
głęboko w dole krzyk świstaka zamilkł,
w krąg stały martwe turnie mgłą spowite.
W rysę solidnie od lodu zakrzepłą
włożyłem rękę poszukując chwytu —
i wtem poczułem, że kamień jest ciepły!
Na dalszą drogę brakowało siły,
lecz filar mruczał pod stopą łaskawie,
jak kot przymilnie swój grzbiet mi podstawiał.
Coś pulsowało — jakby serce biło ...

    — Granit to tylko kwarcyty i mika
    dawno zgniecione potwornym ciśnieniem.
    Nie ma w nich życia. Jastrząb nie pomyka
    w niebie nad zrębem skalnego pomnika,
    zając się żaden nie zrywa do biegu,
    owady wiatrem przyniesione giną.
    Wiosna nie przyjdzie źdźbłami przebiśniegów,
    ale potężną morderczą lawiną
    i oszalałą w dzikim gniewie burzą.
    Tu życia nie ma. Tutaj deszcz zamienia
    kamienie w piasek a nie w kwiat nasienie.
    I jeśli ci się serca w ścianie bzdurzą,
    to jak złudzenie rzecz całą potraktuj.
    Skały są martwe. I takie są fakty.

To prawda ... Ruchem niepewnym jak we śnie
haka po ucho wraziłem w szczelinę.
... A wtedy granit zajęczał boleśnie,
wyniosłe żebro ogarnęło drżenie
i krwi czerwonej strumyczek wypłynął
plamiąc nieżywe jakoby kamienie ...