Przeczytałem. No i pamiętam Twój komentarz pod swoim wierszem. Wydaje mi się, że mimo refleksyjności nasze wiersze się znacznie różnią. Mój mówi "Żyj tu i teraz, bo innego życia nie dostaniesz!" - Twój "Życie nas niesie do nieuchronnego kresu. Możemy się tego kresu obawiać, błagać Boga o wyrozumiałość, ale wiele nie zdziałamy. Jesteśmy jak liście, co się urwały z drzewa i lecąc gdzieś niesione przez wiatr mają świadomość, że wkrótce - chcą, czy nie - spadną na ziemię."

Bardzo ciekawy wiersz

Jak przez mgłę pamiętam zburzona Warszawę i to, jak moi rodzice pracowali 7 dni w tygodniu. Wtedy była to oczywistość i nikt o sens tego nie pytał. To pierwsza refleksja, następna jest taka, że mówi się o zapracowaniu, żyjąc często w dobrych warunkach i pracując o wiele mniej niż dawniej. Przyznam, że obecnie nie znam ani jednej osoby, która by pracowała na więcej niż jednym etacie, co w okresie "budowania kapitalizmu" było nagminne. Co do wyścigu szczurów, znam korporacje od podszewki (moja książka Korpomisie to o tym) i praca to to w dużej mierze pozoranctwo, spychotechnika i pokazywanie, że się jest niezbędnym w firmie, a na każde zapytanie, o coś dodatkowego do zrobienia jest jedna odpowiedź, że jestem tak zajęty, że nie mogę. jak wiesz w piątek po lunchu nikogo w pracy już nie ma.
Wiersz inspirujący do przemyśleń.

Z wyścigu szczurów trudno się wyrwać jest jak rwąca rzeka...
Pozdrawiam serdecznie

Widzisz w tym wierszu ludzi jak poranne duchy – płyną z prądem, w maskach, goniących własne rekordy, aż do bramy końca. Ich codzienny bieg skrywa lęk i błaganie o sens, które wybrzmiewa dopiero na mecie.
Całe życie biegniemy, a i tak wszyscy spotkamy się pod tą samą furtką.
6/5

Odskocznia tylko w namiętnej miłości

własne rekordy w ciszy przegapiać