Tak mi nie po drodze było z Twoją biedą,
tak nie po drodze, że bardziej się nie da.
Bo, widzisz, spraw tyle na głowie miałem,
byłem zmęczony, z roboty wracałem.

Nawet nie dostrzegłem Ciebie na tej drodze,
dopóki nie kazali, abym Twój krzyż podjął.
I nagle coś mnie w duszy zabolało srodze,
gdy spojrzałem w twarz Twoją zmęczoną.

Choć okrutnie zbity, choć sponiewierany -
jedyny w tym tłumie godność w sobie miałeś
i z niezrozumiałej dla mnie przyczyny
na ludzi wokoło z miłością patrzyłeś.

Przez jedną chwilę na mnie też spojrzałeś
i choć tego nie chciałem, choć się opierałem,
z litością jednak wziąłem Twoje brzemię,
ciężar, pod którym z bólu upadałeś.

I wtedy poczułem moc, jakiej nie znałem,
siłę, której potęga i we mnie wstąpiła,
i Twoją straszną mękę nagle zrozumiałem,
i serce moje, dotąd kamienne, się obudziło.

To ramię Twoje przy moim ramieniu,
Twój oddech ciężki i krwi zapach słodki
zostały we mnie i to się nie zmieni,
choć na śmierć zaprowadzili Cię ludzie podli.

Potem Twą mękę na krzyżu widziałem -
nie mogłem odejść, stałem jak przykuty...
I Twoje słowa z krzyża ostatnie słyszałem,
a wrzask gawiedzi nie mógł ich zagłuszyć.

Moje życie tak zmieniło to spotkanie krótkie,
że na zawsze Twym uczniem zostałem wiernym,
bo Tyś łaską uczynił, co było przymusem -
w dziele zbawienia świata mój udział mizerny.