Kobiety naszego życia są przeznaczeniem chwili, która na zawsze zatrzymuje je w czasie.
Niezwykle romantycznie, zjawiskowo i filozoficznie.
Uwielbiam takie klimaty.
Pozdrawiam :)

Lubię Cię w tej romantycznej odsłonie - choć i filozofii tu sporo :-)

Świetny wiersz! Refleksyjny z trafnymi przemyśleniami ze sprzyjącą temu naturą i mądrością peela.
Pozdrawiam serdecznie, Kornelu:)⭐

Piękny wiersz w bliskich mojemu sercu klimatach. Nie znałam Cię z tej romantycznej strony. Brawo! :)

A to już blisko, blisko do półwyspu Athos. A tam jak wiemy stopę swoją postawiła Najświętsza Panienka 🤗😉 Także o mądrości... Tak, o mądrości, której strażniczkami są kobiety. Tak właśnie ukazuje je Biblia. Mężczyzna jest niejako nosicielem obietnicy, a przez to błogosławieństwa. Natomiast kobieta jest strażniczką mądrości. I to już jest wskazane na pierwszych stronicach Księgi Rodzaju. Dlatego właśnie wąż wciągnął w dialog kobietę, a nie mężczyznę. Tamten bowiem nie miałby na względzie argumentu poznania dobra i zła, a więc nabycia mądrości. Kobieta działa jednak inaczej. W dalszych Ksiegach Pisma niejednokrotnie kobieta będzie ukazana jako strażniczka mądrości. Choćby Sara, która obstaje, by wypędzić Hagar i Izmaela. Wszak nie może być dziedzicem obietnicy dziecko zrodzone z woli ciała, ale to, które narodziło się z woli Bożej przez wiarę. Albo np. Tamar lub żona Mojżesza, Sefora, gdy obrzezała ich syna. Później także Rut. Można by więcej. Natomiast doszlibyśmy oczywiście do Miriam z Nazaretu, Matki Jeszuy. Zachowywała w swoim sercu i rozważała wszystko, co Pan im czynił. Kobiety jako strażniczki mądrości interweniowały jedynie w momentach krytycznych. To znaczy w tych, w których mężczyźni z jakiegoś powodu zaślepieni, nie dostrzegali wagi ochrony Słowa, a więc otrzymanej obietnicy. Czasem taka interwencja wydawać się może, że była wręcz brutalna, jak np. Sara wobec Hagar. Natomiast, gdy zauważy się stawkę o jaką one "walczą", to wszystko staje się jasne. One nie bronią siebie, ale w mądrości płynącej od Boga interweniują, by sprowadzić mężczyzn na drogę właściwą. To jest wspaniała perspektywa, pełna szacunku dla kobiety, którą warto rozważyć także w swoich codziennościach. Spróbować spojrzeć na własną żonę, matkę, córkę, siostrę jako na strazniczkę mądrości płynącej od Boga wobec tematu obietnicy. Tu mógłby też wkroczyć temat z wiersza wcześniej o nadziei. W tym świetle wcale mnie nie dziwi, że w kościelnych ławkach częściej widać kobiety, niż mężczyzn. Zważywszy na kryzys męskości uderzający od strony świata także w wierzących facetów. Jestem zawsze pod wielkim wrażeniem postaw, gdy z moimi braćmi i siostrami koptami uczestniczę w Boskiej Liturgii. Gdzie mężczyźni czynią pełny pokłon przed Najwyższym aż do przyłożenia czoła do ziemi, a w tym czasie kobiety stoją lub kłaniają się z założonymi na swoje głowy i ramiona mantylkami lub chustami. To jest niesamowite. Każdy zna swoje miejsce i ono nie jest powodem do poniżania lub wywyższania. Zwyczajnie jest takie do jakiego każdego z imienia powołał Bóg. To jest piękne. Później to w 1 liście Szymon Piotr także wskaże kierując swoje słowo do kobiet. A wspomina tam o świętym postępowianiu, ktore jest pełne bojaźni, a więc szacunku do Boga, a dalej o niezachwianym spokoju i łagodności ducha. W tym całym kontekście sól na wargach peela jest bardzo uzasadniona. I bynajmniej, nie jest to substytut winy, czy też żalu, ale raczej miłości głębokiej.

Tak o, sobie właśnie pomyślałem.

Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Mój debiut na tym portalu zatytułowałem: "Do Kobiety Życia" i choć zaistniała w mym życiu zaledwie na kilkanaście miesięcy, to różnicę czuję do dziś... Nadal spaceruję "...brzegiem Morza Egejskiego", jak Twój podmiot i wiem, że jestem mądrzejszy o to, co było... Bo czy rzeczywiście można być mądrzejszym o to, czego nie było? Być może tylko w poezji, gdzie wszystko trwa, co zauważysz, zapiszesz, zostawisz... Dobrze jest czasem wrócić i na spokojnie znowu na wszystko popatrzeć...
Z przyjemnością dołączyłem do tego spaceru, rześkiego, bezpretensjonalnego, po prostu idziemy brzegiem, zostawiając ślady na piasku, które zaraz zmywa morze :) Pozdrawiam

Ciekawe, że dopiero nad brzegiem morza egejskiego peel doszedł do takich wniosków...
Pozdrawiam Kornelu :))

Ciężko* bywa, gdy życie spędza się z kobietą, która nie jest "tą jedyną", ale "tą, bo tak jakoś się złożyło"...
I się peel zastanawia, czy gdyby, byłoby lepiej czy inaczej.
A tak jest jak jest.
Greckie klimaty i w ogóle "ciepłe miejsca" to coś, gdzie widzę się na emeryturze :)
Pozdrawiam Kornelu :)

Żyć tak, aby każdy dzień miałby być tym ostatnim
i niczego nie żałować.
Żyć tak- by nikt przez nas nie płakał.
I trudno, i łatwo
5/6

Zaskakująca pointa, czy z poczucia winy czy z żalu?
Pozdrowienia!

Pierwsza część budzi wyrzuty sumienia, a w tle niedopełnienie obietnic i zaniedbania, co ma swój ciężar. W puencie te łzy potwierdzają, że żal tkwi w nich głęboko. Nie wiem, jak to one mają, ale wiersz ładnie o tym opowiada. Pozdrawiam.

Piękny wiersz, dla mnie tez ostatnia strofa naj.
Pozdrawiam serdecznie :)

Taki spacer z konkluzją, tylko w cieplejszym klimacie.
Pozdrawiam:)

„Kobiety naszego życia …” – tekst jak cichy ukłon wobec ich mądrości, cierpliwości i niewypowiedzianych prawd, które znamy dopiero wtedy, gdy jest za późno. Spacer brzegiem Morza Egejskiego, pełen wspomnień i refleksji, przypomina, że miłość i tęsknota często mieszają się z solą życia. Może to właśnie takie chwile uczą nas, jak cenić to, co zdawało się oczywiste.

Wiersz pidoba mi sie bardzo, a ostatnia strofa cudna..
/idziesz
spienionym brzegiem morza
pod zachodzące słońce,
nigdy nie wiesz,
czy sól na twoich wargach
bierze się z wody
czy z łez./
Spokojnej nocy 😊