Czasem was widuję, niewidzialni,
zwłaszcza w lipcowy wieczór,
gdy jeszcze trochę światła dnia
płynie Szeroką albo Miodową.

Wtedy wychodzicie rozglądając się,
czarnobiali, jak na zdjęciach,
spakowani skrupulatnie do wagonów,
z niemym pytaniem na ustach.

Wy, prawdziwi Żydzi pomiędzy
Izraelczykami i Amerykanami,
przenikacie swoją przestrzeń
skupieni i jakby zdziwieni.

Tuż obok podpitych chasydów
i turystów w kolorowych kipach,
którzy tego wieczora niekoniecznie
chcieliby wiedzieć, jak

przygotowuje się na śmierć
chłopca, uczonego ufności
do Boga Abrahama, Izaaka, Jakuba,
który wywiódł naród z niewoli.

Dla mnie, goja, słabo widoczni,
nie pasujecie do knajpek, kafejek,
tanecznych korowodów i komercyjnej
klezmerskiej muzyki festiwalowej.

Nie pasujecie nawet do grobów
za Synagogą Remu, bo na waszych,
nie da się położyć kamienia,
ani zostawić kartki z modlitwą.