X
O poezji Josifa Brodskiego
wolny
2025-01-11 15:46
Inspirowane poezją Josifa Brodskiego, w szczególności wierszem *** „Czas rachowania kurcząt przez jastrzębia”
Zanim jastrząb
zdążył porachować kurczęta,
napisałeś tyle wierszy,
że udało się zakryć
prawie całe cierpienie
i starczyło nawet
na odrobinę zwykłego,
ludzkiego ciepła,
może lekko zalatującego
onucami i gotowaną
kapustą.
Przeczuwałeś,
nie da się zastąpić
dzikiego zwierza w klatce,
ale za to nauczyłeś się
tak mocno sprężać desygnaty,
że nie mogę pojąć,
dlaczego twoje wiersze
do dzisiaj nie wyleciały
w powietrze.
Nad twoim grobem
na wyspie San Michele
świeci inne słońce
niż nad Petersburgiem,
a chociaż życie
bywa krótsze od piękna,
mówiłeś,
że poecie przystoi
wyłącznie dziękczynienie,
nawet tuż przed zatkaniem ust
przez glinianą
grudę.
Josifa Brodskiego czytałem już na studiach, za komuny, w tak zwanej „bibule”, jako owoc zakazany. Genialny samouk, emigrant, który dostał Nobla i został wykładowcą na amerykańskich uniwersytetach, gdzie nie liczą się papierki z pieczątkami tylko to, co rzeczywiście przedstawia sobą człowiek. Poeta nietypowy, bo zakochany w ustnych deklamacjach, ale jednocześnie piszący „gęste”, intensywne wiersze. Zakochany w polskiej poezji, rosyjski Żyd, zrobił karierę błyskawiczną. Zaprzyjaźniony z Miłoszem, uważał polskiego poetę za jednego z najwybitniejszych poetów w historii. Pochowany na włoskiej wyspie San Michele, blisko Wenecji.
