Twoje Wiersze - dwóch facetów w kawiarni

dwóch facetów w kawiarni

wolny

2025-12-20 14:13

siedzimy
na niebieskiej kuli
pędzącej przez ciemność
rozświetloną gwiazdami
popijając whisky i spierając się
o rzeczy ostateczne

wspominamy
imiona kobiet
z minionej młodości
brzmiące jak drzwi
do niezbudowanych domów
uczepione pamięci
niczym słodkie
ciężary

nasze słowa
niczego nie odkrywają
niczego nie wieńczą
nie za wiele też
znaczą

szeleszczą
jak pióra starych
lekko podpitych aniołów
wypadłych z chóru
przed najważniejszą
pieśnią

sylogizmy
parabole i sofizmaty
smakują jak słone orzeszki
ale nie zapobiegną
ani spaleniu Ziemi
ani zamknięciu
tej przytulnej
knajpki

płyną
niczym kolorowe origami
strumykami świadomości
a żywot ich krótki
jak wspomnienie piękna
pozostałego
po życiu

autor

Kornel Passer

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

7 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Larisa

ponad dwanaście godzin temu

Wierszem do mnie mów... słowa niech "płyną/niczym kolorowe origami".
Znakomity wiersz!
Serdecznie Cię pozdrawiam, Kornelu:)

Starzec

dzień temu

Lecz jeśli o tym wiersz powstaje, to nie może być błaha sprawa :)
Świetny wiersz.
Pozdrawiam:)

maciejka

dzień temu

"popijając whisky i spierając się
o rzeczy ostateczne"
i to lubię :-) :-)

Bożena Joanna

dzień temu

Życie kawiarniane pełne zawiłości, filozofii życiowej i żalu za czasem minionym. Fajnie, że ludzie się tam spotykają i dzielą wspomnieniami.
Serdecznie pozdrawiam

sturecki

dzień temu

Przy stoliku w kawiarni świat kurczy się do szklanki whisky i rozmowy, która udaje, że dotyka spraw najważniejszych. Ten tekst odpowiada sam sobie, pokazując, że nawet najpoważniejsze słowa są tu tylko chwilowym szelestem pamięci, zanim wszystko i tak pójdzie dalej swoim torem.
Siedzimy, gadamy, wspominamy kobiety i sens życia, a tak naprawdę chodzi tylko o to, żeby przez moment nie być samemu.
6/5

Marek Żak

dzień temu

Tak, my to sobie gadu gadu, a nasza kula pędzi ruchem obrotowym dookoła własnej osi, dookoła Słońca i postępowym gdzieś tam, a na niej ludzie...lepiej nie mówić.
Pozdrawiam Kornelu