Dziękuję Ci za Twój komentarz i zaprzątnięcie sobie głowy moim wierszem. Pozdrawiam.

Hej Kornel
miałam dodać długi wpis, ale zrezygnowałam :)
dla mnie nie sprzeczności, nasza religia opiera się na tym, że dążymy do wieczności, życie ziemskie jest chwilą, i to ono "pokazuje" nad czym pracujemy. Nigdzie nie jest napisane, że masz nie cieszyć się słońcem, pięknym widokiem gór, morza, lasu, tęczą po deszczu, śpiewem ptaków itd również ciałem kobiety. Dziwi Ciebie, że tylko ciałem własnej żony, męża? chcemy ranić osoby, które kochamy?
Nie miłujcie tego świata, to jak nie przywiązujcie się do niego, na tyle, aby stał się waszym Jedynym Celem.
Co mnie zadziwia? jak ktoś do mnie mówi, przecież masz jedno życie, używaj do woli :) właśnie używam - kocham.
Pozdrawiam .

Jeszcze nic nie naskrobałam, a Ten już bojowo nastawiony :))
to dłuższe pisanie, a magiel mi się grzeje :) ale skomentuję na pewno.

Ale żarty się Ciebie trzymają. Pisz. Przyjmuję też obelgi, ale oddaję :)

Dzięki Chris za woje refleksje. Prawdę mówiąc cale życie żyłem w poczuciu zazdrości wobec ludzi , którzy potrafili ułożyć sobie życie duchowe w harmonii z życiem w ogóle. Niestety mi się to nie udało , chociaż był czas , gdy byłem blisko.... Pozdrawiam ...

Wszyscy mamy problem z obrazem Boga. Obraz Boga w Biblii może nam nie do końca odpowiadać, i trudno się dziwić, zważywszy , że jak napisałaś, Biblię pisali przecież ludzie , i to dawno temu. Z drugiej strony, jak porzucamy fundamenty , i zaczynamy tworzyć sobie sami taki obraz , to pojawia się pytanie o jego wiarygodność , bo grozi nam tu dowolność i niebezpieczeństwo malowania sobie obrazu Boga takiego, jaki nam pasuje. To właśnie w taki sposób powstawali różni "prorocy" . Mój PL nie znalazł wyjścia z tej sytuacji... Nie jest to optymistyczne , ale niestety prawda niekoniecznie musi być optymistyczna... Pozdrawiam serdecznie.

Masz rację w tym, że umknął mi jakoś ten fragment wiersza, w którym PL zwraca się jakby z pretensją do Boga: " Potem zaprowadziłeś nas do nudnych świątyń...", być może jakoś podświadomie go pominęłam, co spowodowało, że zboczyłam ze ścieżki interpretacyjnej Twego wiersza. Może też dlatego, że coś innego przykuło moją uwagę. Mam czasem poczucie, że obraz Boga przedstawiony w Biblii jest przetworzony przez sposób myślenia tych osób, którzy teksty biblijne pisali, a także tych, którzy je tłumaczyli i niekoniecznie musi być taki sam, jak dla potencjalnego współczesnego odbiorcy, np. mój. W każdym razie dziękuję za odpowiedź i cóż, człowiek uczy się na błędach. Mam nadzieję, że będę uważniejsza. Pozdrawiam.

Bardzo dobrze dostrzegłaś te dwie różne drogi, które wiersz ukazuje. Jednak PL nie postrzega drogi zachwytu nad stworzeniem jako drogi do Boga , bo brzęczy mu w uchu nauka chrześcijańska „nie miłujcie świata i rzeczy, które są na świecie , bo przemija postać świata tego, a wszelkie ciało jest jak trawa..” (zlepek cytatów z Pisma). Droga do Boga przez zachwyt nad światem owszem jest możliwa, ale pod warunkiem, że nie obejmuje na przykład zachwytu nad ciałem kobiety , bo Ewangelia mówi , że patrzenie na kobietę jest złem (z wyjątkiem żony). Innymi słowy , mężczyzna , który zgodnie ze swoją naturą popada w podziw nad pięknem kobiety - „nieżony” z automatu grzeszy i mój PL ma o to pretensje do Boga, bo został umieszczony w sytuacji bez wyjścia. Albo, słuchając „nudnych kapłanów”, musi zaprzeć się temu zachwytowi albo ulec, mając świadomość , że robi źle. Zło czeka więc na niego przygotowane, nie przez kogo innego, jak właśnie przez Stwórcę. To jest sytuacja mojego PL-a i poniekąd mojej poezji. Idąc dalej tropem Twojego komentarza, trzeba zauważyć ,że jednak właśnie odwrócenie się od świata jest postrzegane przez naukę chrześcijańska jako droga do Boga. Stąd właśnie wzięły się katolickie zakony i protestancki purytanizm. I trzeba przyznać, że takie postrzeganie drogi do Boga ma mocne oparcie w Biblii. Mój PL wie , że dramat, w którym uczestniczy jest rzeczywisty i że naprawdę jest na bakier z chrześcijaństwem, mimo że tego nie chce.

Dzięki Ci . Odpowiem oddzielnie na Twój ciekawy komentarz. Pozdrawiam.

To jeden z moich najważniejszych wierszy w ogóle, który swoim znaczeniem rozciąga się na pozostałe i w pewien sposób podsumowuje pewien rodzaj doświadczenia obecnego w mojej poezji i chyba nadaje się na zakończenie przedstawienia. Aby być uczestnikiem dramatu, w którym uczestniczy PL , trzeba spełniać pewne warunki. Nie spełniają tych warunków dwie grupy ludzi, po pierwsze ,ludzie zupełni obojętni religijnie i zamknięci na sferę metafizyki chrześcijańskiej , i po drugie , ludzie mający religijność dewocyjno-fanatyczno-bezrefleksyjną. Moim PL-em jest człowiek, który ma na tyle wiary , że wierzy nie tylko w Boga , ale i w to , że Bóg w realny sposób dzierży władzę nad światem ale jednocześnie nie zrezygnował z własnego poszukiwania prawdy i samodzielnego myślenia oraz codziennie przeżywa zwątpienia w swojej wierze, bo, między innymi, nie umie poradzić sobie ze sprzecznością tkwiącą w chrześcijaństwie , której wyrazicielem jest między innymi ten fragment modlitwy pańskiej, który wskazałaś: „Nie wódź nas na pokuszenie”. Papież może sobie zmieniać treść modlitwy , tak jak jego poprzednicy wprowadzali rożne niebiblijne dogmaty, ale tekst zapisany w Ewangelii jest nieubłagalny. Badałem ten tekst w języku oryginalnym bardzo dokładnie , czytając różne opracowania , i jego wymowa jest twarda: Jezus uczy swoich uczniów , aby modlili się do Boga by On nie wystawiał ich na pokusę (próbę , doświadczenie). Nie jest to aż tak dziwne skoro tak zachowuje się Bóg np. w Księdze Hioba , ale i winnych miejscach Pisma. Czyli Bóg sam wystawia człowieka na pokusę przy pomocy świata , który stworzył. I to jest doświadczenie PL-a mojego wiersza, które bardzo dobrze odczytałaś. Katolicy dobrze modlili się przez wieki, dokładnie tak jak nauczał Jezus. Prosili Boga by ich nie kusił. Mój PL poddaje się pięknu stworzenia wiedząc, że ulega pokusie i że grzeszy i jednocześnie obwinia o to Boga (za pośrednictwem kapłanów), skoro to Bóg sam stworzył świat , który prowadzi nas do tego, że ulegamy pokusie . Piękno świata jest ambiwalentne. Z jednej strony „opowiada chwałę Boga” jak mówi Pismo , z drugiej strony jest „pożądliwością ciała i oczu” jak mówi to samo Pismo. W tych kleszczach wylądował mój PL. Kobieta jest kwintesencją tego problemu, bo ta ambiwalentność w niej szczególnie się uwidacznia.

Ależ komentarz! Trafiasz w istotę problematyki wiersza. Na pewno odniosę się wkrótce dłużej do treści Twojego komentarza. Pozdrawiam.

Przyznaję - nie rozumiem, a raczej rozumiem coraz mniej.
Miłego dnia Ci życzę Kornelu.

Na jedno moje sformułowanie "lepiej zrozumieć" zareagowałaś w taki histeryczny sposób ,że ode chciało mi się tu pisać, skoro mam uważać na każde słowo. A ty zamiast to zobaczyć snujesz wywody godne ważniejszej sprawy i chyba jesteś z nich zadowolona.

Dyskusja - jak najbardziej.
Ale przemawianie ex catedra - nie koniecznie. Nawet, jeśli uważasz, ze komentator nie rozumie, to może trzeba przyjąć, że każdy odbiera wiersz na swój sposób, a nie sposób autora. Nie mamy wpływu na to, jakie nuty wzbudzamy naszymi utworami w ich odbiorcach, ale zawsze winniśmy im szacunek.
W moim odbiorze "może bardziej zrozumiesz o czym jest ostatnia strofa." było okazaniem wyższości - całkiem nie na miejscu.
Gdybyś skomentował to od razu, tak jak w ostatnim komentarzu, przyjęłabym, że pokazujesz mi swój punkt widzenia. I nie zareagowałabym tak jak to zrobiłam.
Nawet nie mówimy tu o pomyleniu się w "wykładniach wierszy" - to nie ustawa, którą się wykłada. Wiersz wzbudza odczucia i nie ma jedynie słusznej wykładni.
Ale może mylę się.
Jak widzisz odpowiadam, bo nie obrażam się. Chciałam tylko pokazać, że czasem trzeba zwracać uwagę na to, jak się odpowiada.

"Nie miłujcie świata i rzeczy które są na świecie", dalej "Wszelkie ciało jest jak trawa i przemija .. " - nie tylko chodzi o aspekt duchowy...

Naprawdę uważasz , że nie może się zdarzyć , że czegoś nie zrozumiesz? To portal literacki , na którym mamy toczyć dyskusje , a nie obrażać się z powodu minięcia się z rozumieniem. Zwrócenie uwagi , że może czegoś nie rozumiesz jest według Ciebie niegrzeczne? Ja wielokrotnie pomyliłem się w swoich wykładniach wierszy i to jest normalne inaczej strach byłoby tu rozmawiać., a trzeba byłoby tylko sobie schlebiać. Po prostu ostatnie strofa nawiązuje do pojęcia świata w rozumieniu biblijnym, czyli nie tylko jego aspektu wizualno-przyrodniczego ale i tego moralnego, czyli związanego z postawą ludzi którzy są "ze świata" i odrzucają wiarę. Wiersz wyraża zachwyt nad ciałem kobiet , co również spotyka się z dezaprobatą Ewangelii. Pozdrawiam.

A co do do pojęcia "Świata" u Jana, to ma ono jednak wymiar duchowy.
Ale na dziś zakończę.

Bodziec-reakcja.
Prosty związek.

Ale zaskok ..... Taka reakcja?

Kwestionowanie mojego rozumienia nie było grzeczne.
Ale rozumiem, że nie jesteś zainteresowany moimi komentarzami.
OK.
Mimo to pozdrawiam.

Masz rację , co do purytanizmu , ale o ile wiem, Biblia to też książka katolicka (:)), a przeczytaj sobie Ewangelię Jana lub Pierwszy List Apostoła Jana , a może bardziej zrozumiesz o czym jest ostatnia strofa. Tak czy owak dziękuję bardzo za komentarz.

o których piszesz..
Pozdrawiam.

Kornelu, miłość w szerokim pojęciu, w tym życzliwość, bo w miłość en masse do innych to nie wierzę z definicji,. plus kontrolowany egoizm, który sprzyja skuteczności:). Pozdrawiam

Gdyby to było takie proste.... W Nowym Testamencie są różne pojęcia miłości wzięte z greki koine. Pochwalana jest przede wszystkim miłość agape, która nie ma wymiaru erotycznego...

Tym razem wystrzelałem się w komentarzu do konvalove, więc spójrz tam proszę, bo odnosi się do Twojego komentarza., za który serdecznie ci dziękuję... Serdecznie pozdrawiam...

Podobnie to widzę. Pozdrawiam.

Dziękuję Ci za ten komentarz. Wiersz dotyka trudnego i rzeczywistego problemu , który nie jest wymyślony na potrzeby wiersza. W Nowym Testamencie czytamy: "Nie miłujcie świata , ani rzeczy które są na świecie..." i nie jest to tekst odosobniony, ale wpisujący się w cały szereg innych tekstów zarówno zawartych w Biblii jak i w pismach teologów. Świat w tym znaczeniu reprezentuje zło, które odciąga człowieka od Boga. Wbrew pozorom sprawa jest bardzo trudna i skomplikowana i nie jest to miejsce na szersze przedstawianie tej kwestii,. Nie jest też tak , że wiersz należy odczytać jako jedyną słuszną pretensję skierowana przez PL-a do Kościoła , religii , Boga itd. To zagajenie zgodne z moją poetyką, w ramach której prowokuję tematy , a nie daję rozwiązanie. Świat jest też w Piśmie symbolem niewiary , co przecież się zgadza, więc może trzeba rzecz naprawdę przemyśleć. Polacy nie umieją rozmawiać swobodnie o sprawach religii , wiary i niewiary w Boga, więc tym bardziej byłoby to trudne na takim portalu jak ten... Niestety zauważyłem , że ilość tematów , które można tu poruszyć jest mocno ograniczona.. Pozdrawiam..