Podobnych (to znaczy tego typu, a nie tej konkretnie ) projekcji myśli postaci historycznych dokonują nawet historycy w swoich pracach. Wiersz jest oparty o moje własne rozeznanie tematu od strony historycznej , co stanowi punkt wyjścia do impresji poetyckiej , która dotyczy nie tylko konkretnej postaci ale i kondycji człowieka w ogóle. Dziękuję za komentarz.

Kiedyś byłem w takiej życiowej sytuacji, że miałem za sobą pewną swoją osobistą klęskę i o dziwo, kiedy uświadomiłem sobie , że to przegrana ostateczna , i już nie muszę walczyć o tą sprawę, ogarnął mnie spokój i nawet pewien rodzaj zadowolenia.

Wydaje mi się, że jeśli jest ich niewiele, to łatwiej je zaakceptować. Myślę, że jeśli jest ich zbyt dużo, jest to bardzo trudne dla człowieka. Może gdy dostrzeże swój udział w nich, to wyciągnie wnioski i będzie lepiej.
Ale zgadzam się, że spokój, szczególnie po walce jest potrzebny, choćby to był spokój sumienia. - zrobiłem wszystko.

Leonidas we wszystkich opiniach jest symbolem męstwa i tego mu nikt nie odbierze. Wiedząc, że przegrywa bitwę pewnie tym bardziej starał się wykonać to, czego każdy Spartanin uczył się od dziecka, dzielnej walki do końca. Wyobrażam sobie , że umierał pogodzony z losem i sytuacją. Miał podobno około pięćdziesięciu lat. To w tamtych czasach był poważny wiek. Mógł mieć pełne przekonanie , że zrobił wszystko, co do niego należało. A my? Ten wiersz dotyka delikatnie stanu akceptacji porażki , gdy już nic nie da się zrobić. Czasem jest to całkiem "przyzwoity" stan. stan, który następuje po klęsce i charakteryzuje się spokojem, bo walka jest zakończona .

Dorotko ale żeś naszego Kornelcia zagotowała. Proszę Cę nie rób tak więcej ;)

:-) ;-)

ok, spokojnie Kornel
oddychaj...
miłych snów (na sen trzeba pić sok z selera naciowego)

Jak ktoś mnie pyta o powstanie warszawskie to chyba po to, by świadomie doprowadzić mnie do szału, co i owszem może być jakąś formą rozrywki. Uważam, że przywódcy powstania warszawskiego za swój rozkaz zasłużyli na sąd polowy i nie żartuję. Nie będę rozwijał bo późno, a ja mam problemy ze snem. Powiem tylko , że w żaden sposób nie da się porównać decyzji o wywołaniu powstania z decyzją Leonidasa, która była tysiąc razy bardziej racjonalna niż decyzja tego drania i idioty od powstania.

Wtrącę się niezłośliwie... małych powstańców, uważasz za bohaterów czy ofiary ówczesnych dowódców?
pyt. do Kornela

Mimo że znam aforyzm Antoine'a de Saint Exupery'ego "Doskonałość jest cnota umarłych", zawsze fascynowały mnie rzeczy perfekcyjne. Spartański wojownik to symbol ówczesnej perfekcji. Falanga hoplitów spartańskich była w warunkach w miarę równej walki nie do pokonania jak polska husaria.

Tak, podobno dwóch żołnierzy Leonidasa z powodu choroby ostatecznie nie wzięło udziału w ostatniej walce. To oni zdali relację , a jeden z nich nie mogąc znieść hańby zginął w najbliższej walce , w której wsławił się męstwem.

Jak próbuje odtworzyć powstanie tego wiersza , to wydaje mi się, że właśnie opisanie tego stanu "po klęsce" było pierwotnym impulsem , a użycie akurat historii Leonidasa i bitwy pod Termopilami było wtórne.

Twoje ostatnie zdanie to najlepsza puenta, bo właśnie ten spokój i cisza w obliczu przegranej poruszyły mnie najbardziej i wciąż nie dają mi spokoju...

Od dziecka , jak to chłopiec , podziwiałem dzielnych wozów, zwłaszcza królów, którzy osobiście prowadzili do walki swoich żołnierzy. Leonidas jest symbolem wszystkiego, co szlachetne. Mało tego , nie sposób mu niczego zarzucić również w zakresie pragmatyzmu wojennego. Jego śmierć nie była pustą bohaterszczyzną. To była decyzja racjonalna. Wybrał do ostatniej walki najlepszych, bo wiedział , że oni najdłużej wytrzymają , a od tego zależał los tysięcy wojsk sojuszniczych , które musiały się wycofać, bo przewaga Persów w otwartym polu była taka , że podjęcie walki nie miało sensu militarnego. Umierał z nadzieją ,że wycofani sojusznicy zorganizują się w takim miejscu, że przewaga Persów zostanie zniwelowana., ale tak się nie stało. Mógł więc umierać pogodzony z sytuacją tu i teraz. Wiersz próbuje dotknąć pewnego stanu emocjonalnego, który można też przenieść na życie. Kiedy już wiesz , że przegrałeś, możesz osiągnąć spokój.

Poruszyłaś dwa tematy, więc odpowiadam na oba.
Ad1. Spartanie pomogli uratować trochę wojsk sojuszniczych , które zdążyły się wycofać, ale nie wpłynęło to na wynik całej wojny z Persją , która została przegrana przez koalicję.
Ad 2 Nie oceniając innych, powiem Ci jaką ja mam metodę. To czy ktoś skomentuje , czy nie skomentuje mój wiersz, nie ma wpływu na moją aktywność komentatora. Na moją aktywność w komentowaniu wierszy ma wpływ reakcja komentowanych. To znaczy, jeśli po dwóch, trzech komentarzach osoba komentowana się w ogóle nie odzywa, traktuję to jako olanie próby nawiązania rozmowy na temat jego wierszy i więcej się odzywam, chyba że zapomnę. Sam nie komentuje wierszy, których nie czuję lub w ogóle nie rozumiem. Czasem mam przerwy w związku z brakiem czasu. Ostatnio byłem aktywny ale chyba idą gorsze czasy. Aktywność piszących na portalu w zakresie dokładnej lektury wierszy innych piszących jest zasadniczo mała. Tak naprawdę uczciwe czytanie poezji wymaga poznania języka danego twórcy, dlatego lepiej chyba obserwować kilku wybranych, niż wszystkich.

Polityka to gra dla skrajnych cyników, jednocześnie patriotów, a to rzadkie połączenie. Co do bitwy w 1920, jednak ją wykorzystaliśmy, to co nie wyszło, to sojusz z Petlurą, bo Ukraińcy jednak pamiętali polskich panów. Pozdrawiam

Niestety my Polacy przodujemy na tle innych narodów w kolekcjonowaniu wygranych bitew , których nie wykorzystaliśmy politycznie , jak choćby największe: Grunwald, Wiedeń, Warszawa 1920;