Bardzo ciekawe rozważania na temat życia oraz śmierci. Jakoś tam jest dla jednych lepiej, natomiast dla innych wręcz przeciwnie. Dużo jest wyobrażeń nieba, a jak jest naprawdę tego dowiemy się po opuszczeniu ziemskiego padołu pozdrawiam serdecznie 😉👍

Chyba każdy ma jakieś wyobrażenie nieba, a jak jest naprawdę, niewiadomo. Byc może są to takie sprawy, których nie potrafimy objąć naszym ziemskim rozumem :)Piękny i bardzo ciekawy wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)

Witaj Kornelu :) Ja myślę, że niebo jest tam, gdzie jest miłość :)
Pozdrawiam ciepło i serdecznie :)

Bardzo ciekawy wiersz...
Nie wiemy, dokąd zmierzamy, jaką postać mamy gdzieś, w czasie i przestrzeni...
Niektórzy uważają, że istnieje wiele poziomów, światów w których przebywamy, w zależności od tego, kim w życiu byliśmy.
Stephen Hawking uważał, że nawet czarną dziurę można "przetrwać" i wydostać się z niej, lecz do innego.świata równoległego...
Ludzie, którzy "wrócili", opowiadają o tunelu i świetle za nim. Może to obszar czarnej dziury który wiedzie na przykład do Edenu?
Podobno kiedyś tam przyjmiemy swoją najpiękniejszą postać.
Pozdrawiam, zawsze pełna uznania dla Autora:)
⭐️

Jak w końcu kogoś stamtąd wyrzucą, bo okaże się, że trafiło przez pomyłkę, to może będziemy wtedy mądrzejsi...:) Ciekawa rozkminka dla każdego i dla wszystkich...:)

Pozdrawiam

Podajesz 3 miejsca, czy wyobrażenia nieba, dokąd twoja dobra ciocia, moje zresztą też, się udały. Mało wiemy, ale wyobraźnia nie ma granic i może ktoś się wstrzeli, jak tam będzie. Pozdrawiam

Interesujący, lekki, swobodny, czuły, dopracowany.

Bardzo ciepły i czuły utwór, właściwe zastanawianie się nad drogą do nieba jest tylko pretekstem dla oddania uczuć Autora  do Bohaterki wiersza. Jest "utkany z bardzo delikatnej poetyckiej materii " z dodaniem szczypty humoru!
Pozdrawiam serdecznie:)⭐

Widocznie do nieba prowadzi wiele dróg, indywidualnych. Może każdy znajduje swoją. Ja myślę, ze została do nieba wzięta, uniosła się jak pył gwiezdny (motylek), a orszak aniołów jej towarzyszył.
Cały wiersz tchnie szacunkiem, czułością, miłością - "ani jak okazać mu
czułość. "
Jesteś całkowicie przekonany, że jest w niebie, ale niepewny, gdzie go szukać, gdzie można niebo znaleźć? A to bardzo proste - nasza wiara jest nawigacją.
6/5 Serdeczności

Tu mieszka ciepło i miłość..

Nie wszystko da się wyjaśnić rozumem – może Ciocia po prostu poszła swoją drogą, tak jak żyła: cicho, łagodnie, z delikatnym śladem w powietrzu.
Wzruszająco lekki wiersz o kimś, kto nie musi już iść przez galaktyki, żeby być blisko.
6/5

Ja tak poniekąd jak ta ciocia szanowna. 🙃 Jeśli miałbym pójść jakąś tam galaktyką, to jestem zgubiony, bo zupełnie nie mam orientacji w tamtym terenie. Na drutach dziergałam szaliczki z babcią jak byłem małym chłopcem, więc z braku sprzętu bąbla jakiegoś tam też bym nie przebił. Najbardziej więc pasuje mi opcja motyla. Choćby z tego powodu, że jemu do niczego potrzebne jest odbieranie czułości. Duchowi to przecież również nie jest potrzebne, bo czułość jest przypisana ciału raczej. Poza tym motyle w zdecydowanej większości żyją bardzo krótko, a to by mi się zgadzało z odzyskaniem przekienionego ciała w odpowiednim czasie. 😁🤗
W gruncie rzeczy Twój wiersz zadaje jakby dwa pytania:
1. O umiejscowienie nieba: Gdzie?
2. O zjawisko poszukiwania go: Czy?

Czy niebo istnieje? a jeśli tak, to gdzie się znajduje?

Podałeś mi gdzie indziej fragment Pisma Świętego, a ja odpowiedziałem, że on pasuje także tutaj. Owszem, bowiem niebo musi być podobnie jak Bóg - kadesz, a więc inne. Na pewno inne niż ludzkie wyobrażenia. I tak, Bóg po pierwszym grzechu pierwszych ludzi wyprowadził ich poza Eden. Natomiast nigdzie nie ma mowy o tym, że Eden przestał istnieć, a był przecież fizycznym miejscem. Co się więc z nim stało? Nie ma też mowy o tym, że Bóg opuścił Eden i zamieszkał gdziekolwiek. A więc co? Myślę, że z pomocą przychodzi nam oczywiście Chrystus, który ukazuje się uczniom idącym do Emaus. Tam bowiem Jezus staje się widoczny dla uczniów, tam też pozwala być poznanym lub rozpoznanym, i tam też znika im sprzed oczu, a więc staje się dla nich niewidzialny. Myślę sobie, że tak właśnie jest też z Edenem. Pytanie więc o umiejscowienie nieba nie jest wcale głupie.
Dalej myślę też sobie tak, że Jezus dał wskazówkę mówiąc, że z Królestwem Niebieskim jest tak jak z ziarnem rzuconym na zasiew, że ono rośnie, a człowiek nawet nie wie jak to się dzieje. A rośnie oczywiście od serca. Jeśli więc gdzieś miałbym szukać nieba, to właśnie tam w sercu. A drogę do niego wyobrażałbym sobie coś w stylu czarnej dziury, która wchłania to, co się do niej zbliża. Myślę sobie więc, że duch mógłby nie unosić się z ciała wzwyż jakiś nieokreślony, ale raczej zostać wchlonietym w głąb serca człowieka. Jakby się człowiek zapadał w siebie. I to by było ciekawe, bo później przy zmartwychwstaniu ciał, dokładnie tą samą drogą byśmy powracali. 🙃

U mnie gwiazd dziś nie widać, ale za to ciemność widzę i to dość wyraźnie. 😁

Hej ho! 😊🙋‍♂️

Doświadczyłeś klasyki. Cud starości! Mozliwości pozamiatane, ale wie się wszystko. To takie przyjemne uniesienie, uzasadnine. Doznaje się go kiedy się sensownie swoje życie przeżyło. To taka fiza którą od niektórych ludzi się czuje i wchłania.
Szac itd.