Najlepiej żyć tak by nie żałować,
ale czy to w ogóle możliwe?
Pzdr,
MD

Możemy się skupiać nad tym, co już przeminęło, albo na tym, że jeszcze mamy okazję oglądać ten świat. Wszystko niestety przemija, może czemuś to służy. Pozdrawiam

Nostalgicznie i krytycznie :)
Ale z dużą dozą mądrości życiowej, chociaż i do niej stosunek jest dwuznaczny.
Pozdrawiam

Bardzo podobają mi się te rozmyślania, bo to one właśnie świadczą o pewnej dojrzałości, którą nabywa się w konkretnym wieku. Świadomości, że to, co się przeżyło, to zostanie na zawsze w człowieku, i świadomości, że choćby się chciało, to niestety - nie da się wpłynąć sobą na cały świat, zawrócić jego spojrzenie na siebie, ująć jeszcze żywe myśli i słowa w duszy tak, żeby cały świat o nich usłyszał. To świadomość, że to, co czujemy, zostaje tylko dla nas. Tylko my tak naprawdę o tym wiemy, znamy ogrom swoich rozterek, swoich poglądów, nawet tego wzdychania do piękna, choć piękno nie ma o tym pojęcia. To chowanie tych chwil dla siebie, tworzenie nowych wspomnień, w nieco innym wymiarze, wspomnień dojrzałych, jak kadry z filmu - wyrwane tylko te najlepsze, najbardziej esencjonalne, najbardziej żywe. Dla mnie to coś wspaniałego i życzę sobie takiej świadomości, jeżeli będzie mi dane dotrwać do "pewnego wieku". Pozdrawiam.

Zawsze będziemy o jeden oddech spóźnieni, to tak w kontekście ostatniej zwrotki. Ale zachwyciła mnie czwarta - "malowniczy żal", który pozostanie z nami do samego końca - toż to romantyczna wizja człowieka w poezji wytrawnego filozofa. łał ;-)). Z pozdrowieniem serdecznym :-).

wiek ma to do siebie, że zwykle, choć to nie reguła, na rzeczy i ludzi patrzy się z właściwej perspektywy - nie ubarwiając w żadną stronę... w Twoim wierszu jest coś niepokojącego... niby gładkie frazy, kształtne obrazy... ale, właśnie to 'ale ' tkwi w powietrzu... moim zdaniem celowo je tu zamieściłeś, Kornelu, celowo...

Mam wrażenie, że już go tu widziałem... ale pewności nie mam. Pierwsza strofa mnie zajmuje. Myślę, że jednak nie jest ważne nasze oddziaływanie w skali globalnej. To jest zwodnicze latrzec daleko, a nie dostrzegać tego, co pod nogami. Inna sprawa, że próbuję się nam wmawiać od dziecka, że tylko wielkie ma sens. Guzik prawda! albo inaczej: wielkie nie jest to, na co palcem wskazuje bezimienny świat.
I jeszcze ta trzecia strofa z dziewczyną, deszczem i skowronkiem. Przez piękno dociera do nas wieczność. Dobrze jest umieć dostrzegać takie drobne piękności wokół siebie. To zmienia postrzeganie świata i życia.
Lubię ten wiersz, bo jest lekki w formie, a jednocześnie zawiera konkretną treść godną rozważań. Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Jak dochodzisz do pewnego wieku, to odkrywasz dwie prawdy. Miałeś szczęście, że doszedłeś, bo wielu nie miało i druga, że wiek nie gra roli, jak nic nie boli. Pozdrawiam.

Zalogowałam się dla Twojego wiersza. Jest taki szczery i z ogromnym dystansem, ale i piękną tęsknotą za młodością. Taki swoisty rachunek sumienia, spojrzenie jakby z perspektywy upływu czasu, co zmienia się w człowieku, jego psychice, fizyczności, marzeniach...
Dla mnie wiersz subtelny i z dystansem.
Dobrego wieczoru.