Dziękuję za wpis. Mam świadomość , że wiersz nie będzie interesujący dla nieznających chociaż odrobinę poezji Wata. A że Wat to poeta mało znany nawet wśród piszących wiersze więc wnioski są oczywiste. Pozdrawiam.

A ja mam wrażenie, że pod tym płaszczem sarkazmu czai się mimo wszystko pragnienie, aby ten obłęd zwany życiem miał sens. Wiersz świetny.

Nie wiem czy wchodzenie w moje labirynty się opłaci. Wat pisał wiersze , które dziś wydają się tak pogmatwane , że zniechęcają ... U mnie fascynacja zaczęła się od "Mojego wieku", który jest właściwie pamiętnikiem mówionym (słuchaczem był Czesław Miłosz) . Od fascynacji osobą zacząłem ciekawić się jego wierszami. Wpiszę tu mrożący krew wiersz odnoszący się do Boga (P.B.) i bólu , z którym się zmagał.

"Tej znów nocy, dobrze po północy,
przyszedł do mnie P.B.
Tym razem w postaci dżdżownicy,
4 metry 20, tak wymierzyłem
z pierwszego wejrzenia. A pokój mój
ma niecałe 3 metry.
Przeto skurczył się
jak sprężyna pod palcem.
Po czym owijał się wokoło mnie , bez pośpiechu,
w miarowych ruchach. Coraz szczelniej.
Poprzez miękką włochatość jego czułem kręgi
twarde jak kauczuk. Nie krzyczałem, choć bolało.
Wiadomo: co czyni, czyni z miłości dla mnie. "