Gdyby rzeczywiście nie było inspiracji w „skrzywionym trzepaku” i złamanej plastikowej łopatce, trzeba by było wymazać z życia i z poezji takie pojęcia jak wabi-sabi oraz estetyczną dekonstrukcję — które uczą nas, że piękno często kryje się w prostocie, niedoskonałości i przemijaniu. Pół życia spędzamy wracając do tych drobnych, niepozornych elementów świata — smaku borówek zerwanych prosto z krzaka, świeżej marchewki jedynie otrzepanej z ziemi. To właśnie tam, w tych codziennych detalach, które inni uznają za brzydkie czy zwykłe, kryje się mądrość piękna, kallosofia — zdolność do odkrywania i przyjmowania piękna tam, gdzie inni widzą tylko brzydotę i pustkę. Twoja „pamięć brzydoty” jest więc punktem wyjścia — doświadczeniem, które można przetransformować, jeśli odnajdziemy w sobie tę mądrość patrzenia i akceptacji.

i tak sobie myślę, że doskonale o tym wiesz i zmuszasz nas do tej refleksji w ramach przypomnienia.

Dałabym 6/5 ale dziś stawiam na warsztat.
pozdrawiam

pamiętasz - "oj żebym doznał tej pociechy, aby te księgi zbłądziły pod strzechy" - czy jakoś tak podobnie.. jak widać większość z nas (nawet podświadomie) chciałoby być czytanym - a najlepiej jeszcze z własnej inicjatywy; no tak, o czym ja tu marzę.. 🙄

Do mnie akurat przemawia taki umarły krajobraz, a może nawet krzyczy. Zastyga w czasie w tej swojej brzydocie i milczy wymownie. Natomiast nie lubię brzydoty jako takiej, np, wspomniany poniżej Duda-Gracz, nie no, nie dla mnie. Ale Beksińskiego podziwiam szczerze. A co do wierszy, brzydotą jest dla mnie wiersz niedopracowany, z wieloma błędami lub o totalnej d..ie Maryni, nie wiersz o brzydocie. A o umarłym, brzydkim krajobrazie napisałam kiedyś "ślady życia" i chyba się ludziom podobało :)
I ten wiersz z delikatną alegorią osobowości jest świetny.

Brzydota może inspirować. Przynajmniej tak twierdzą turpiści.
W przeciwieństwie do tego, co napisałeś Twój wiersz powstał "od patrzenia na umarły krajobraz". A obrazy Dudy-Gracza? A wiersze Grochowiaka? A sztuki Brechta?

Brzydota potrafi zafascynować, przykuć uwagę, Pamiętam jakie nieprzyjemne wrażenie robiły na mnie podwórka "studnie", do których prawie nie zaglądało słońce, ciemne okna i smutni w nich ludzie! Ten obraz mam przed oczyma. Pamiętam portret Quintno Massysa, Stara kobieta ( Brzydka księżna), gdyby nie brzydota, nie zapamiętałabym go!
Pozdrawiam serdecznie, Kornelu:)⭐️

Mieszkam w Warszawie, fotografuje i uważam że Warszawa Trzaskowskiego jest piękna.

Jak zawsze ciekawie. Tekst kontrowersyjny. Już samo jego powstanie stoi w sprzeczności do pierwszej strofy. Pozdrawiam:)

Nie wszystko, co brzydkie, przemija – są widoki, które w człowieku zostają jak zadra. Brzydota nie krzyczy – wpełza, trwa i przypomina, że nie wszystko daje się przykryć metaforą.
Bo nie każdy krajobraz inspiruje – niektóre tylko zostają w człowieku i choć nie dają natchnienia, to nie pozwalają zapomnieć, skąd się patrzy.
6/5