Kornelu, to miło, że zdobyłeś się na tak obszerną odpowiedź :) Potwierdziłeś nią to, co zauważyłam w Twoim pisaniu. Nie twierdzę, że coś "wrzucasz na siłę" - chciałam podkreślić, że mnie to z lekka onieśmiela, bo to podziwiam, bo tak nie potrafię :) Każdy ma swoją poetykę i pisze o tym, co do niego przemawia i co wydaje mu się ważne. I ja , najczęściej, piszę o sobie... a że jestem kobietą - prawie - blond, to koncentruję się na emocjach i przeżyciach ;) nie mam odwagi dotykać tego, na czym się nie znam. Tym bardziej podziwiam, jeśli ktoś potrafi, umie, zna - więcej.
Pozdrawiam, miłego wieczoru :)

Wszystkie nazwiska muzyków, poetów, pisarzy, filozofów, kompozytorów, malarzy, które pojawiają się w moich wierszach nie są wrzucane w nie na siłę , ale stanowią punkty odniesienia moich zainteresowań i fascynacji. Jestem z epoki przed-komputerowej, gdy intelektualiści głodni wiedzy o kulturze ludzkiej czytali po kilka książek naraz. Nie byłem jedyny , bo znałem ludzi podobnych mi. Wynikało to z mojej filozofii, też wziętej od kogoś , konkretnie, a mianowicie od Stanisława Brzozowskiego i jego przeciwstawienia Kultura-Natura, co oznaczało , że wspieranie wszelakiej aktywności intelektualnej człowieka jest walką z pozaludzką Naturą. Moje wiersze są pamiętnikiem drogi mojego umysłu jaka odbyłem do tej pory . Samo pisanie nie ma dla mnie większego znaczenia i mógłbym w każdej chwili przestać pisać, jak to zresztą zrobiłem swego czasu robiąc sobie przerwę na około dziesięć lat. Liczy się ogląd Rzeczywistości ,na którym mi zależy. Poznanie tego w jakim właściwie świecie żyję. Szczerze mówiąc poezja opowiadająca ciągle o osobistych uczuciach miłosnych , rodzicielskich , rodzinnych lub bólach samotności , jeśli nie odnosi się równocześnie do Tajemnicy bytu, interesuje mnie średnio, chociaż czasem potrafię się zachwycić uroda tekstu. Sam pisze prostymi zdaniami , bez udziwnień , które często są zasłoną dymną pustki. Rozgadałem się ,a raczej na portalu nie wychodziło mi to nigdy na dobre. Pozdrawiam i dziękują za dłuższy komentarz.

Wiersz jest trudny , ale zasadniczo jest właśnie o niemożności wyobrażenia sobie życia duszy bez ciała. Dzięki za Twoja obecność. Pozdrawiam serdecznie.