wczoraj wyszywałam błękit
na zielonej mapie ziemi
zamotana w biel sukienki
byłam słów autorem niemym

dzisiaj tego wzoru szukam
by ukoić dysonanse
wymyślając nowy układ
w którym błękit znajdzie szansę

stać się wzorem dla lekkości
na zielonej mapie ziemi
zamotanej w moc miłości
tej co czyni nas niemymi

.

tych uczuć które człowiek ma w sobie
najznamienitsze pióro nie spisze
wszak każdy własne posiada fobie
i każdy swoją wypełnia ciszę

miłością zdradą dobrym uczynkiem
czynionym w drodze do głębi jaźni
tam gdzie się człowiek obnaża chyłkiem
by nie naruszyć uczuć przyjaźni

tych uczuć które w drugim człowieku
wciąż niespisane drgają wśród ciszy
pełne poezji i pełne przeczuć
że tak naprawdę nikt nie usłyszy

.

oddam ci królestwo całe
lecz obiecaj mi rzecz jedną
że się nigdy nie poddamy
nawet gdy nastanie ciemność

ty pochodnią będziesz w mroku
ja odbiciem twego światła
które niesie duszy spokój
zwłaszcza kiedy rządzi prawda

słowa które rzekłeś w porze
gdy niepewność tkałam w ciszy
na samotnym życia łożu
wierząc mocno że usłyszysz


.