Te słowa niosą ze sobą atmosferę głębokiej refleksji i delikatnej melancholii – obrazują, jak bardzo świat wokół nas może wpływać na nasze emocje. Poruszający jest ten opis dni, w których nawet piękno natury wydaje się odległe, a samotność staje się zbyt wielka do zniesienia. 🌾

Dla mnie czarne niebo usiane gwiazdami to nieskończoność.
Artysta walczył z własnymi demonami, ta czerń to odzwierciedla.
Ja uciekłam w przestrzeń ostatniej strofy, wyobraziłam sobie bezmiar samotności takiej aż do bólu istnienia.
Wspaniała ekfraza.

Naturalny przekaz kontaktu z naturą… O artyście możemy wyczytać wszystko a jeżeli chodzi o Twój wiersz poświęcony temu obrazowi to mogę stwierdzić, że jest głębokim i cudownym dopełnieniem całości, które robi nie mniejsze wrażanie jak dzieło samego mistrza.
5/6
Pozdrawiam serdecznie :)

Trudno pisać świetne poematy, malować piękne obrazy, gdy się ma pełne konto i naładowany brzuch. Syty człowiek staje się leniwy, nawet w myśleniu. Tam nic dobrego nie wykiełkuje.
Egzystencjalne problemy, labilność emocjonalna są często dobrym impulsem do tworzenia najlepszych utworów - wiemy z biografii wielu słynnych artystów.
Twoja ekfraza faktycznie podoba mi się lepiej, niż sam obraz. Prawdę mówiąc, dociera do mnie, nawet gdybym obrazu nie znała. I myślę, że nie byłeś wygłodniały...hi, hi.

"W taki dzień, gdy ucieka z nas radość," - to tak, jakbyś już widział w łanach pszenicy kosę, w złych zamiarach.
6/5 Życzę miłej niedzieli.

Bardzo dobry wiersz, oddający sens dzieła i zapowiedź złego końca życia Artysty! Silnie skontrastowane barwy, widoczny pośpiech nakładania farby, sprawiające wrażenie niewykończenia, sylwetki ptaków dość schematyczne, a jednak wywołujące niepokój.
Doskonała puenta, Twojego wiersza jest domknięciem losu, Malarza.
Pozdrawiam serdecznie, Kornelu:)🌟

Ten obraz przypomniał mi ostatnie obrazy El Greco, jakie widziałem w Toledo. Ręce, które malował, jako ostatnie, były ledwie zarysowane. Podoba mi się Twoja odpowiedź Staszkowi, żeby nie powierzać wszystkiego sztuce, dodam, że może 1 promil artystów ma dobrze za życia. Będąc na politechnice i w konserwatorium, doszedłem do tego wniosku, na szczęście, już w wieku 19 lat:). Wiersz wywołał refleksje i to dobrze o nim świadczy:). Pozdrawiam

Mrocznie pozdrawiam serdecznie 😉

Świetnie oddany klimat obrazu i mroczny stan psychiczny samego artysty...
Pozdrawiam Kornelu

Szczęśliwie znam płótna o których fruniesz. Tom obecny, i nikt tak trafnie nie pisze
o kawałkach tkaniny, tak trafnie jak Tobie jest dane! Mam nadzieję że sie gdziesz drukujesz,
bo jak nie! to grzech!!!
Szac i parasol !

Wtedy był już szalony
a może taki był zawsze
kto w geniuszu zrodzony
na starość marne ma szanse
Pozdrawiam,

Kurcze, ja większość czasu spędzam pod czarnym niebem... 🤔😅 A później przychodzą wiosna i lato, a ja jestem zdziwiony, że budynki mają jakieś piękne kolory elewacji, a pomiędzy nimi w ogóle stoją jeszcze jakieś inne konstrukcje lub drzewa. Czasem, gdy jest długo jasno, to zauważam całą wioskę, której wcześniej w ogóle nie było widać. 🙃 I to jest niesamowite odkrycie dla mnie, choć co roku to samo odkrywam. 🤗😁 To tak trochę jak z obrazami, które można dopatrywać od czasu do czasu. I taki van Gogh postawi trochę kresek jakby machał pędzlem znudzony, a wychodzi z tego dzieło sztuki. I tu nie wiadomo, czy dzieło jest dziełem, bo tak, czy dlatego, że już nazwisko autora dziełu dodało głębi. Tak czy inaczej wielcy mają to do siebie, że nie boją się prostoty, a ona ich lubi. Także w literaturze to działa. Wielu trudził się, żeby stworzyć "coś", a prawdziwie wielki ktoś korzysta z kilku prostych słów i tworzy majstersztyk. W tym obrazie, o którym napisałeś, moją uwagę przykuwa ten ptak najbardziej z lewej strony w nieco jaśniejszym tle nieba. On wydaje się lecieć w odwrotnym kierunku niż wszystkie inne.

Jeśli zaś idzie o Twój wiersz, to taki do głowy przyszedł temat: o wpływie telewizji na ludzkie wyobrażenia strachów. To jest dość ciekawe, bo na codzień się o tym raczej nie myśli i nie mówi, natomiast te wszystkie filmy typu horrory zniekształcają ludzkie spojrzenie na rzeczywistość (zresztą inne też). W głowie już młodego człowieka zapisują się obrazy, które rozwija dalej wyobraźnia. Następnie one uaktywniają się w człowieku, gdy znajdzie się w miejscu podobnym do tego, który widział np. w horrorze. I później wieczorną porą idziesz sobie siurnąć w krzaczki, a tak nieco dalej skrzypią drzewa, jakiś ptak przefrunie, coś się poruszy w krzakach i trza się ze strachu szybko zbierać ze swoją potrzebą. 😆 Przypominam sobie z czasu, gdym miał lat ze dwadzieścia cztery taką scenkę, że byli u mnie moja ówczesna dziewczyna, jej brat i mój kuzyn. Postanowiliśmy sobie włączyć kilka części jedna po drugiej filmu pt. "Paranormal activity" (o ile dobrze pamietam). W trakcie filmu były śmieszne komentarze, podśmiewajki itp. Natomiast, gdy jednak zaskrzypiało biurko, to wszyscy niemal zawału dostali 😆😆😆 Chopaki cwaniaki. 🤣 Tak to jakoś właśnie działa. Tak się więc zastanawiam przy okazji Twojego wiersza, czy świat byłby mniej głupi, gdyby nie było tv i innych mediów ogłupiających? 🤔 Ciekawe... 😊 I sorry, że tak daleko odbiegłem od tematu wiersza.

Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Obejrzałem obraz ... ów krzyk rozpaczy. A wiersz potwierdza, że widać go na obrazie, który staje się symbolem smutku, pustki i końca – czarne niebo, kruki, rozstaje dróg i samotność nie zwiastują niczego dobrego. Autor obrazu wyczuwa w tych ostatnich pociągnięciach pędzla więcej bólu niż życia, jakby farba krzyczała to, czego sam van Gogh nie mógł już wypowiedzieć ... a co napisał za niego autor wiersza. Ładnie słowem namalowany obraz.
5/6