To był kilkudniowy wyjazd. Była Świnica, Czerwone Wierchy, no i oczywiście Giewont. Więcej szczegółów nie pamiętam. Ale widok z Sarniej Skały zapamiętam do końca życia. Miałam szczęście bo powietrze było przejrzyste jak kryształ.
Potem jeszcze wiele razy wracałam, ale pierwszy raz... sam wiesz.

Też tak pokochałem Tatry, że jeździłem, tam przez kilka lat z rzędu, aż schodziłem je praktycznie całe. Było to trochę lat temu...

Ja miałam może dwadzieścia lat, ale to wspomnienie (i kilka zdjęć) to cenna pamiątka.
Nie da się nie kochać Tatr.

Na Zawrat zszedłem szlakiem z Orlej Perci, minąłem go i wszedłem na Świnicę. Byłem wtedy ostrym zawodnikiem. :)

Dzięki za komentarz. Zawsze mnie fascynowało w poezji właśnie ta symbioza , która następuje w wierszu , a w ramach której łączy się to wszystko, co da się wyciągnąć z danej chwili.

Nie tym razem po prostu jakoś nie umiem się zebrać do kupy

Witaj BB! Dawno Ciebie nie widziałem, pewnie znowu życie... Tak , staram się głownie zajmować gospodarstwem świata , resztą zajmuję się rzadko...

Bardzo Ci dziękuję. Tak, zakończenie tego wiersza było dla mnie ważne. Pozdrawiam.

Musiałam tu wrócić z powodu niedosytu. Wiem, o czym piszesz w komentarzu z sierpnia 2022, to się wszystko zgadza, ale to co napisałam w poprzednim swoim jest prawdą. Miewam takie przebłyski zachwytu, które zostają w pamięci na trwałe. Gdy się pojawiają, wiem, że pozostaną.

Często wracałem do tej Twojej myśli, więc muszę to uzupełnić, chociaż minęło więcej niż rok. Myślę, że dzieje się to jednak inaczej. Chyba na zasadzie jakiejś tajemniczej retrospekcji , to znaczy, gdy przychodzi jakaś szczególna sytuacja , która po latach zaowocuje wierszem, w momencie gdy ona się odbywa nie jesteśmy tego świadomi. Nie jesteśmy też chyba świadomi tego, że dana chwila jest w jakiś sposób wyjątkowa. W treści wiersza tak to wygląda , ale to dlatego, że peel próbuje snuć swoją opowieść w taki sposób, jakby relacjonował wydarzenie, które dopiero co się wydarzyło, bo przecież musi je zrelacjonować dokładnie. A tak naprawdę odtwarza on z pamięci przeżyte chwile, a pamięć nasza ma to do siebie, że zapamiętuje niejako z automatu również wybrane subiektywnie szczegóły, których "wybór do zapamiętania" następuje na podstawie przeżytych wtedy emocji. Pozdrawiam.

Kiedy dziś patrzę na zdjęcie tej góry to nie wierzę , że tam wszedłem w deszcz. To nie było roztropne. Ta góra słynie z tego, że "łapie pioruny".

Pozdrawiam Ciebie serdecznie i dziękuję za wizytę. :)

Dzięki Ci . Pozdrawiam serdecznie . :)

Dzięki . Może i troszeczkę tamtego klimatu udało się zatrzymać..... :)