To jest o mnie. Mam małe dzieci. I tak, wolę posiedzieć przy miętowej herbacie, niż niejednokrotnie dostawać szału podczas tych cudownych, niedzielnych spacerków. No, chyba że las, łąka i wybieg bez ograniczeń. Zwierzyłam się. Zostaje to pomiędzy nami 😃

Potwory, potworki, potworzątka. Najmłodsze, najbardziej autentyczne i spontaniczne, nie potrafiące się jeszcze w swojej autentyczności maskować, potencjalny materiał na przyszłe potworki. Potworki średniego pokolenia przebiegłe, mniej spontaniczne, maskujące się w zależności od potrzeb. Najstarsze potwory, przeżyły wszystko, nic ich nie zaskoczy, właściwie to już najbardziej cenią sobie wygodę i komfort, lekko rozlazłe, bo nie mają motywacji do aktywnego działania ani szczególnych celów. Przekrój życia wzdłuż osi czasu. Co czyni z tych istot potwory? Zrozumiałe, że chęć zaspokojenia własnych potrzeb. Sam piszesz poniżej o ego, więc mój komentarz odkrywczy nie jest, ale obserwując ludzi widzi się mniej więcej taki właśnie wizerunek każdego pokolenia.

Lubię wyobrażać sobie, o czym tak naprawdę myślą ludzie w danej sytuacji. Podpowiadasz mi.
I te potwory/potworki :-)

Nutka humoru przed wieczorem się przydała,,,
Pozdrawiam:) B.G.

Ty wiesz że czytając na prawdę próbowałem zobaczyć potwory w środku parku.
Wiesz takie maszkary wielgachne z głowami ogromnymi bo pyski pełne zębów i oczyw wyłupiaste, i te głowy na dziwnych korpulentnych tułowiach bez szyj.
A po bokach dziwne krótkie rączki zakończone bułeczkowatymi dłońmi z serdelkowatymi paluszkami i szponami po 30 cm.
I nogi jak pieńki, i u palców stup też takie szpony.
I tak dalej i ciągną za sobą takie ogony długie gumowate i takie bezwładne.
Do tego śluz zostaje po nich na tych alejkach. Takie typowe wyobrażenie jak z seriali o "power rangers"(jeśli nie wiesz co to to nie przejmuj się, nie wiele straciłeś). Na początku próbowałem wyobrazić sobie jedna rodzinkę w parku potem zrozumiałem że nie chodzi o jedną rodzinkę lecz o to że to po prostu przechodnie (potworni) po parku chodzą.
Najbardziej rozbawił mnie mój obraz dzieci. wrzeszczące wierzgające i rzucające się tak że te wózki dziecięce ledwo zipią pchane przez rodziców znudzonych codziennością i każde myśli tylko o tym by od poniedziałku znowu zaliczyć skok w bok lub zakupy z psiapsiókami, byle by ta wspólna niedziela już minęła
Najstarsze pokolenie było raczej nudne i nie interesowałem się obrazem tych starych skapciałych brzydot z obwisłymi fałdami skórnymi i szponami w większości już połamanymi i zębami wystającymi z paszcz jak żółte badyle świeżo połamane przez jakiegoś hultaja.
Czasem myślę że wszyscy ludzie mają w sobie takiego bezmyślnego egoistycznego potwora który tylko chce odbębnić i pójść w swoją stronę.

Kiedyś budowano duży dom wielopokoleniowy. Żyło się w nim jak w enklawie. Rodzinne intrygi, brak intymności i różne miłosne koligacje. Nestorzy byli na pierwszym miejscu i to oni decydowali o życiu w takim domu. Ściany miały oczy i uszy. Dzisiaj staramy się jak najszybciej usamodzielnić i wylecieć na wolność. Uważam, to za bardzo dobre rozwiązanie. Konflikt, obyczaje, zainteresowania i potrzeby pokoleń są inne. Inaczej postrzegają aspekty życia. Czy jest to złe? Nie.
Świetny obraz przemijania życia nakreśliłeś. Trochę poważny, a trochę z dawką humoru... jak życie.

Miłego dnia

A może, przewrotnie trzeba ucieszyć się, że jeszcze chcą być razem. Razem na spacerze. Każdy w głowie ma to co mu najbliższe (dziki seks albo seriale), ale podarowali sobie ten czas i idą razem.
Może takie obrazki za chwilę całkiem znikną?

Ciekawe porównanie do tych potworów. (A może to wcale nie porównanie?) Świetnie to sobie rozłożyłeś na te trzy pokolenia, ale myślę sobie, że ciekawszą obserwacją byłyby mieszanki tych potworów, ich charakterów, ich podejść do życia; wtedy dopiero człowiek nie wie za bardzo jak to ma skomentować. Pozdrawiam.

Świetna obserwacja i analiza:). Pozdrawiam