jestem demiurgiem doskonałym
bo tworzę światy nieba szkiełka
i nie wymagam boskiej chwały

kiedy okaże się niewielka
cała ta twórczość choć wszechstronna
na miarę moich możliwości

przez kolorowe szkiełka chłonę
słów całą głębię o miłości
tej co w powietrzu krąży cicho
i wpada między strofy wiersza

jestem demiurgiem niezłym lichem
próbuję ją pochwycić pierwsza

wszak nikt nie zgadnie tajemnicy
jaką kształtuje demiurg w sobie
gdy cała reszta się nie liczy
jak tylko ta co wznieca ogień

.

odradzasz się z popiołów jak Feniks
duszo zmięta samotnością wieczorów
w których drży nuta piękna

twojej wiecznej pamięci poświęconej milczeniu o tej co cię opuszcza

lecz powraca w snów cieniu
i przerywa milczenie
rosą kropli na skrzydłach cicha smutna i piękna

tworzy w duszy mamidła i nadzieję niezmienną
na jej powrót do źródła

tam gdzie ogień się rodzi
nigdzie nie jest za późno
.