Pewnego dnia
gitara postanowiła się pochwalić,
że niegdyś była żoną Elvisa.

— Gitara:
*Kochani, od dawna
chciałam to wyznać,
zbyt długo milczałam,
kiedyś byłam żoną Elvisa.
Ach, to były czasy wspaniałe,
gdy muzyka była wolnością,
a ja kroczyłam
po czerwonym dywanie…*

## Co na to powiedziały instrumenty?

Puzon nie mógł powstrzymać śmiechu,
gdy to usłyszał.

— Puzon:
*Ha, ha, ha!
Żona Elvisa?
Nie wierzę własnym uszom!*

Fortepian zamyślił się,
czy gitara mówi prawdę.

— Fortepian:
*To całkiem możliwe.
W czasach Elvisa
grałem na salonach.
Coś mi się przypomina,
że Elvis był zakochany
w pewnej gitarze.*

Saksofon był zły,
na gitarę za kłamstwo.

— Saksofon:
*Gitara nigdy na oczy
Elvisa nie widziała,
a co dopiero
była jego żoną!
Powiedz lepiej prawdę, kłamczucho!*

— Gitara:
*Dobrze…
Czułam się niedoceniana,
wszyscy mnie omijali.
Zobaczyłam plakat Elvisa —
pomyślałam, że to może
być sposób na sławę,
na popularność…
Cóż, wyszło inaczej.*

— Puzon:
*Wiesz, gitaro, że kłamstwo
ma krótkie nogi?
To bardzo nieładne.*

— Fortepian:
*Przykro mi…
Jestem smutny,
bo wierzyłem,
że gitara jest żoną Elvisa.*

— Saksofon:
*Gitaro, za kłamstwo kara —
godzina stania w kącie!
Proszę, zejdź nam z oczu
i przemyśl swoje
niestosowne zachowanie.*

— Gitara:
*Co ja najlepszego zrobiłam?
Zamiast być sławna —
teraz płonę ze wstydu.*

## Morał:

Tak to już bywa,
gdy sława i popularność,
czerwony dywan
i blask reflektorów
jak woda sodowa
uderzają do głowy.