W fotelu siedzę, wzrok na kominek
Gdzie z Bogumiłka siedzą anioły
Jeden głupawą stroi minę
Jakby chciał spytać ... coś tak wesoły

Znad okularów zerkam na niego
Bo przecież głosu wcale nie słyszę
I jest w tym chyba coś dziwnego
Bo nic nie mówiąc rozbija ciszę

Już kiedyś miałem takie zdarzenie
Albo podobne zwidy odczucia
Chociaż do końca nie jestem pewien
Bo coś percepcję mi zakłóca

Łeb mi rozsądza me nadciśnienie
Zgaga mnie pali jak ta cholera
Tylko ten anioł ciągle się śmieje
Jakby też o tym i on coś wiedział

Chociaż jest z drewna oraz metalu
To ojcem jego nie jest Geppetto
Urody nie ma także z żurnalu
Czy jest facetem czy też kobietą

Zbędne pytanie tak mi się zdaję
Albo odpowiedź na nie jest zbędna
Niechaj mój anioł aniołem zostanie
Chociaż płci jego jeszcze nie znam

Ten jeden w środku ten kolorowy
Którego postać wszystkich zachwyca
Wciąż doprowadza do bólu głowy
Bo się urodził gdzieś w Sukiennicach

I czuć od niego rynkiem krakowskim
Tym specyficznym piwnicznym spleenem
Bardziej plebejskim niżeli boskim
Tak jak przystało na dziewczynę

Więc to dziewczyna i nie z cokołu
Potwierdzić może to nawet żona
Choć nie Joanną jest od aniołów
Działa jak kawa świeżo parzona

Już czuję teraz pachniesz jaśminem
Ten zapach zawsze z nóg mnie powala
Więc bardzo proszę opuść kominek
I tak w realu stań przy mnie cała

Nie jako żona nie jak kochanka
Lecz coś co z góry do mnie zeszło
Czyli od Niego cicha wysłanka
Która wymażę smutną przeszłość