Ziarenko piasku leżało
między płytami chodnika
świat wielki ujrzeć by chciało
ale go wiatr nie dotykał

"Czyż może się coś wydarzyć
co moje życie odmieni ?"
Ziarenko w marzeniach tkwiło
leżąc w bezruchu na ziemi

Aż wreszcie rzekło do siebie:
* Już dosyć " i krzyknąć chciało
lecz głos w nim ugrzązł jak w klatce
bo przecież gardła nie miało

Wtem cień padł na jego ciało
to but mu widok zasłonił
słońca co w górze błyszczało
Ktoś sypnął okruchem z dłoni

I już gołębi gromada
jak na wyścigi sfrunęła
każdy przepychał sąsiada
i szybko brał się do dzieła

Gdy buty się oddaliły
ziarnko ujrzało nad sobą
otwartą gołębią gardziel
życie żegnało już z trwogą

Gołąb skosztował i wypluł
w bok odrzucając daleko
padło ziarenko na glebę
czuje się miękko i lekko

Jak gdyby nie skały było
dzieckiem lecz żywej istoty
dreszcz przeszedł przez całe ciało
I w sobie poczuło soki

Coś go rozpiera od środka
kiełek się przebił przez skórkę
i choć już dziewiąta zwrotka
teraz pojęło pomyłkę

Że ziarnkiem było nie piasku
jak wciąż myślało o sobie
ale że ziarnem jest życia
choć nie wie jeszcze czym wzrośnie

Takiego losu nie mogło
sobie po prostu wymarzyć
tak życie przerasta wszystko
co tworem jest wyobraźni

A kiedy po latach wielu
gałęzią sięgnęło chmury
z nieba sfrunął anioł w bieli
i tak do niego przemówił :

"Nie myśl że nikt nie usłyszy
twojego krzyku niemego"
I ziarnko pojęło nagle
skąd losu odmiana jego