I
Bogowie stworzyli przestrzeń,
gwiazdy, pył, kurz i legendy.
Legendy w których żyją,
stwarzając ludzi
na własne podobieństwo.
Lecz gdy spojrzysz w lustro
tę twarz z legend ujrzysz....

II
......i śpiewali, a trumnę niósł czas,
tak długo ile ziemi starczyło sił.
i nucili ziemi hymn,
tak długo ilu miała synów.
I tańczyli nad przepaścią,
tak długo dopóki kwitły róże.
I płonęły ogniska przy drodze,
tak długo, dopóki trwała naiwność.
I jątrzyły się rany na twarzy Afrodyty,
tak długo, dopóki plątały się nici.

III
I świat runął w przepaść,
nie pozostała nawet
garstka suchego pierza.
I zapiał kur z głębi
ludzkich trzewi,
zawodząc o łyk nadziei...
I w przepaść runął świat,
lecz nikt nawet
nie splunął, gdy opadł
kurz śmierci....
wchłaniając oddech
twój, mój i tamtych
bezimiennych ludzi.

IV
I świat runie, a Bogowie pozostaną
w legendach, w słonecznym pyle.
I tylko echo poniesie słowa, płacz
tych nie licznych co pojęli czym
jest ta chwila....... lecz to będzie
o sto lat za późno.........