Pięknie szumisz świecie,
pięknie w trąbkę dmiesz.
Roniąc deszczu łzę
w te smutne dnie.

Ach jak pięknie
stroisz skrzypce,
wsłuchując się jak
stąpa noc.

Zbierasz liście w białe dłonie,
by rozsypać wiosną
w koronach drzew.

Grając na flecie, ach jak pięknie
nasz świecie rozwijasz
pajęczą niteczkę.

W symfonii na cztery
skrzypce, grasz najpiękniej
świecie, bo znasz melodię
życia i mnie.

Ukradkiem zapisujesz nuty
na studni dnie, aby w górskie
szczyty zamienić je.

Na horyzoncie w czerwieni
ust, przepięknie szumisz
świecie. Kiedy słucham
wschodzącego słońca
w porywach ciszy.

Potem w wirtuoza
zamieniasz się, i każdy oddech
ziemi, galop spienionego konia.

Każdy krzyk żurawia to
twoja melodia, bo tak
pięknie szumisz świecie
i do siebie wołasz mnie. . .


Czy pozwolisz, abym drgała
niczym struna na twym koncercie,
w noce i dnie. . .