Ściegu dywanu daj się przejechać z góry na dół choć horyzontalnie popołudnie zmienia się w wieczór mknie Mini Cooper przed wieczorem nim zrobi się smutniej nareszcie Koniu dumny osiodłany skromnie z różową opaska u szyi zbierasz datki na cele charytatywne stoisz wyuczony wszystko ci jedno podchodzi dziecko jesteś łagodny rozumiesz Piję wosk ze świecy ze szklanki będę go jadł jak deser jak zastygnie jak żelatyna tak pragnę płomienia że chcę być jak świeca byleby nie wiał wiatr bryza to tez jest wiatr Lecą dni jak ptaki na niebie uwieszone niech będą bociany wrony gołębie nieba starczy potęga wolności unosi skrzydła przyziemnie dziobem szuka jedzenia odlatuje doba tydzień lata świetlne ptaki staja się kometami zaplątują warkocze falom mewy rozkrzyczane dni wiatru Jakby miała zmienić coś ta godzina finał jest u podłogi gdzie kurtyna marszczy się dramatycznie światła u góry gasną skłonienie skłonni tak pozostać teatr to spacer albo trucht galop czy żeglowanie siedzimy obok zaraz dalsza część wieczoru koła się toczą przez gesty gwar wiersze bez słów wirują tu pędem w powietrzu wokół przestrzenie wnętrza architektura czas nie ma znaczenia godzina jest wieczna