Spotkanie z kimś wielkim potrafi wydobyć z nas jedynie pustkę.
Człowiek wtedy potrafi jedynie sycić się obecnością tej osoby i jak mówią potocznie "zapomina języka w gębie". Ale to dobrze, bo to znak najwyższego szacunku. Tak, jak wtedy, gdy stoisz przed jakimś fantastycznym dziełem, czy podziwiasz światła witraży w katedrze i nie znajdujesz słów by wyrazić zachwyt - i tylko chłoniesz piękno.

Sądzę, Kornelu, że właśnie to wrażenie, które miałeś okazję doświadczyć, było najodpowiedniejszym względem osoby, o której mowa w wierszu. Może bezpośrednio nie dostał informacji jak wpłynął na Ciebie, ale ważniejszy jest fakt, iż potrafił samą swoją spokojną postawą tak bardzo Cię poruszyć. Świetnie to zdarzenie ująłeś w wierszu, a ostatnie porównanie jest idealnie dobrane.

Dwóch amatorów przyrody, takich od bezkrwawych łowów. Spotkało się kiedyś na łące. Obaj rozprawiali o tym jakie to każdy "zdobycze miał" i się przechwalali że na tokowisku byli i dropa widzieli i wilki każdego otoczyły. I tak idą ku ambonie i nie przestają trajkotać. Idą i włażą na ambonę, i jeden przez drugiego jaka ta to przyroda piękna, i że to dobrze że bezkrwawe łowy, a każdy to ma "taaaki" sprzęt. Sadowią się na ambonie i na łąkę patrzą i po cichu obserwują
ale szeptać nie przestają i nagle...
Bocian im w kadr wszedł piękny dostojny, ale bocian to bocian a oni zauroczeni o gęby im się rozdziawiły a obok bociana pani bocian i oboje się przytulają, a nasi bohaterowie gęby rozdziawili i siedzą jak te gapy zamiast pstrykać fotki.
Nagle bociany poderwały się do lotu a oni patrzą i jeden do drugiego
- Patrz... Bociany...
-Noooo... Poleciały....

Czasem w naszym życiu pojawiają się chwile ważne a my mimo że mamy "taaki sprzęt" to jak te gapy stoimy :D

Chyba wiem co czułeś, bo miałam podobne przeżycie z Janem Kobuszewskim. Był w moim mieście, ponieważ grał tu w teatrze i wszedł podczas mszy do mojego kościoła. Został do końca a mnie potem zabrakło odwagi, żeby podejść i przywitać się, choć zrobiło to kilka osób, a on chętnie zatrzymał się przy nich i rozmawiał.

Zazdroszczę doświadczenia. Czesława Miłosza poznałam dzięki mojej polonistce - tak jak Tischnera - Właśnie czytam ,,Dolinę Issy", którą dała mojej klasie w prezencie.

Fajnie napisane. u Miłosza język piękny, dziewiętnastowieczny, klasyczny, ale kto teraz czyta takie rzeczy. Pozdrawiam