Ciężko o tym dyskutować w zwyczajny, życiowy sposób. Mechanizmy współuzaleznienia są tak złożone i silne, że kwestie "własnego wyboru" są naprawdę tu odległe. Tak czy inaczej, świetna, realistyczna i emocjonalna scena wyszła spod Twego pióra, co widać w zaangażowaniu czytelników :) Pozdrawiam.

Udane wiersze tym sie różnią od innych, że samoistnie zachęcają do komentowania, a w komentarzach widać i szczerość, i jakoś uzasadnioną ocenę. Alkoholizm rodzący się w małżeństwie, świadczy o braku obopólnej czujności, a także o bagatelizowaniu przyszłych konsekwencji. Agresja jest tylko kwestią czasu. O wiele gorzej jest, gdy zawiera się związek małżeński z alkoholikiem, bo z alkoholiczką to niezwykła rzadkość. W takim związku czymś charakterystycznym jest tzw. "syndrom sztokholmski" i sytuacja jest patowa. Pozdrawiam.

Ona się stała z mgły i wolności
on nigdy o tym nie wiedział
ona kochała to w nim najlepsze
on nigdy jej nie uprzedzał

i tak od rana aż do wieczora
ci kochankowie przedziwni
byli dla siebie wyspami szczęścia
choć nigdy nie mogli być inni

Ona mu myła dłonie strudzone
on jej tak ciągle pod górę robił
tak im płynęły losy splecione
choć czas obydwoje ich pobił

I czasem tylko gdy on w końcu wracał
widział makijaż makabry
i wstydził się tego głęboko i bardzo
że w środku był taki szkaradny

i znowu wtedy kochanka ognista
jego usta jej zabierała
i wymywała mu umysł do czysta
i serce jej wyrywała

i nastał dzień gdy czarny jegomość
nakrył mu myśli całunem spokojnym
i ona wtedy z kolan powstała
lecz wzrok jej był niepokorny

I teraz liście z grobu zamiata
i śmieje się choć przez łzy
bo miłość nadal osią jej świata
i głośno mówi kochałam choć był zły

Myślę, że z miłością było jej do twarzy. To był jej wybór, jej prawdziwa miłość. Nie wolno jej oceniać. Bardzo podoba mi się, że tego nie robisz.

"Gdy się wyprostowała, miała siedemdziesiąt lat"... ale czy szczęśliwe siedemdziesiąt lat?
Piękny tekst, i zdecydowanie skłania do refleksji...
Pozdrawiam :) B.G.

"Gdy pił, był łagodny, / co nie zdarza się często." - Sprytne. Cały zresztą wiersz jest ciekawą,
specyficzną wypowiedzią. Kiedy się przyjrzeć, kto właściwie jest tu narratorem, można odkryć nowe wymiary tego wiersza. Bardzo udany, jak dla mnie. Pozdrawiam, pozdrawiam

To opowieść o miłości. Niełatwej, a mimo to trwałej i świadomej, że "ona zostanie, a on pójdzie powitać dni, których nigdy nie przeżyje. I myślę, że ta miłość była wzajemna - piszesz: "Wydawało mu się, że czekała na niego zanim się urodził". Tak mówią ludzie, którzy spotkali swoją drugą połówkę.
To niesamowite, że nie osądzasz ich.

Smutek, ale również takie... zrozumienie zdaje się. Akceptacja losu nie tyle swojego, co drugiej połowy, i nie rzucanie żalem, a właściwie troska do samego końca, która nawet przejawia się we fragmencie z chryzantemami. Niektórzy ludzie są ze sobą mimo wszystko, do końca; myślę sobie, że tylko miłość takich ludzi trzyma przy sobie. I często jest ona niezrozumiała, specyficzna. Mocny wiersz. Gratuluję.

Ponura historia i się zdarzają takie. Wiele też się zdarza, gdy kobiety piją, z tym, że one piją po cichu, jak gdyby nigdy nic, mężowie nie meldują tego, nie wzywają policji, nie mówią o tym znajomym, a kobietom z tego wyjść jeszcze trudniej. Pozdrawiam

Są kieliszki bez dna, przykryte tylko wiekiem.
Prawdziwe jak mocny trunek. Końcówka bardzo ładnie uchwycona.