X
O obrazach Claudea Lorrain
sonet
2021-04-05 15:05
W czas wschodu słońca lub też o zachodzie,
Złocisty promień rozświetla pejzaże,
Idylli sceny, których błogość każe
Zapomnieć troski, tych szarych spraw płodzie.
Zachwyt ogarnia mnie przy tej urodzie,
Zwalisk antyku, o którym tak marzę.
Wspaniałych portów, w słowach nie wyrażę;
Jak igra słońce na falach, na redzie!
Obraz ożywa przez kilka postaci,
W ich zwykłym trudzie i tym się wyróżnia,
Że w widok cudny są zawsze bogaci.
Mając nad głową to niebo południa,
Błękit niebiański, co się mgiełką złoci,
Czy równy podziw miotałby mną co dnia?
Złocisty promień rozświetla pejzaże,
Idylli sceny, których błogość każe
Zapomnieć troski, tych szarych spraw płodzie.
Zachwyt ogarnia mnie przy tej urodzie,
Zwalisk antyku, o którym tak marzę.
Wspaniałych portów, w słowach nie wyrażę;
Jak igra słońce na falach, na redzie!
Obraz ożywa przez kilka postaci,
W ich zwykłym trudzie i tym się wyróżnia,
Że w widok cudny są zawsze bogaci.
Mając nad głową to niebo południa,
Błękit niebiański, co się mgiełką złoci,
Czy równy podziw miotałby mną co dnia?
