jesteś wieczną tajemnicą
przez poetów opiewaną
burz kosmicznych nawałnicą
i poezji mrocznej kanwą

świat bez ciebie byłby pusty
niczym martwe kalenice
domu w którym brak rozpusty
słów dla których toczysz życie

tam . na niebie niczym magik
który kocha smak poetów
wciąż zmieniając twarz swą bladą
w strofy nieskończonych przeczuć

.

wiem że mi nie uwierzysz
ale dzisiaj widziałam
jak malowało rzęsy
słońce gdy obok stałam

brzozy co wiatr liczyła
na liściach jak na palcach
a potem poprosiła
bym zatańczyła walca

w sukience spromienionej
tuszem co opadł z góry
rzęs twarzy rozświetlonej
słońca co gdzieś zza chmury

puszczało do mnie oko
i z brzozą weszło w zmowę
że póki jestem obok
bajek to wszystko mogę

wiem że mi nie uwierzysz
lecz było tak naprawdę
taka jest siła przeżyć
gdy w sercu miewasz magię

.

wskoczył na poduszkę zając
i w puchowej łące kica
w stronę oczu podążając
co wpatrzone w tło księżyca

zapomniały o marchewce
obiecanej pod poduszkę
tej co zając chciał naprędce
schrupać sobie tuż nad uszkiem

mojej fizjonomii która
to wymyśla owe bzdury
odpowiedzi szuka w chmurach

który zając . który . który?

tylko jeden ten bez wąsów
co wybacza brak marchewki
i bez żadnych próżnych dąsów
pokazuje jak jest krewki




nawet kiedy sztuka marna
ja niezmiennie zbieram ziarna
rozsypuję po próżnicy
nocą gdzieś na kalenicy... hej!