wiesz . poczęłam dzisiaj niebo
takie małe jak atrament
co się w piórze mieści wierszem

między strofy wkłada zamęt
wszystkich uczuć co szalone
są jak ptaki w letniej burzy
między skrzydła łapiąc promień
tego co się nie powtórzy

choć tak bardzo pragnie istnieć
w każdym wersie w każdym słowie
co się spala tak jak iskra
która opuściła płomień

a ja dziś poczęłam niebo
krwawiąc jak nabrzmiała wiśnia
pokonałam własną niemoc
odnalazłam serca przystań

i nie wrócę już do puenty
co umarła jak gwiazd lśnienie
kiedy mnie zapładniał księżyc
niepotrzebnym nocnym gniewem


.

zagraj mi na instrumencie
grajku
co w mej duszy siedzisz

niech się ciało stanie święte
jak myśl pierwsza od narodzin

świadomości tak pokrętnej
jak moc kalendarzy pustych

i spojrzenie w lustro błędne
koło niech się dalej toczy

a ty grajku graj wytrwale
bym znalazła w gniewie oczu
to co iść pozwala razem

bo bez ciebie nie wyruszę
więc z uporem tańczę dalej
choć melodia szarpie duszę

to pozwala nie oszaleć
.