zbudowana jestem z emocji
jak miękka harfa ze strun
czasami gdy miewam dni gorsze
wskazówką opadam w dół

i płożę się pomiędzy czasy
jak byłej epoki duch
by zgubić niedosyt za lasem
gdzie mieszka nieznany cud

dla niego to jestem gotowa
odbijać się wciąż od dna
poszukując tej drogi w słowach
co stałą emocję da

wtedy wszystkie świata zegary
jak harfa podadzą ton
by zgubić realizm wśród czarów
spokojnie opaść na dno


mijanie

mijam świat pod powiekami
niczym senne malowidło
co powstało przed wiekami
by dodawać wiatru skrzydłom

dla tych ptaków co nielotność
przyswoiły razem z wiekiem
i nie wiedząc nawet o tym
zapomniały być człowiekiem
takim jak niezwykłość świata
odtwarzana wielokrotnie

gdy samotność mnie dopada
mijam niczym światło w oknie

i nie winię żadnych bogów
a tych co są błogosławię
grając na baranim rogu
między pióra smutek kładę


.