W tego Boga także już coraz mniej ludzi wierzy. Swoją wiarę częściej opierają o własne wyobrażenie niż o Słowo.
Zresztą ta "samotność" to tylko konstrukt do tego konkretnego wiersza.
Ale podoba mi się Twoja uwaga o akcie stworzenia. Dlatego "słowo" na początku nie jest pisane wielką literą :)
Teraz dostrzegam, że w drugiej strofie powinno już być... Ale trudno.
Dziękuję za komentarz.

Bardzo dobrze zauważasz cienkie granice.
Rozmyślnie je zostawiałam, ale to nie jest parafraza Księgi Rodzaju tylko opowieść o samotności w miłości.
Ta samotność też jest "naciągana" bo Bóg jest Trójjedyny, czyli nigdy nie jest samotny.
Ale gdy patrzę na tabernakulum w pustym kościele - tak to wygląda.
Sprawdź :)

Pomysł na wiersz przedni, choć nie jestem teologiem, spróbuję:

Słowo było pierwsze, fakt to niezaprzeczalny. Bóg to samo Słowo.

Wydaje mi się, że z teologicznego punktu widzenia, wygląda to tak:

Na samym początku Księgi Rodzaju, w pierwszym wersie jest wyjaśnienie:

" Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię."

Wtedy zostali stworzeni Aniołowie, wraz z chórami, i zapewne Bóg z nimi rozmawiał.

Natomiast wers trzeci mówi wprost o rozkazie Boga:

"Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość."

Nie jest wykluczone, że Aniołowie wykonywali Jego polecenia.
Skoro jednak tak było, to słuchali aniołowie głosu Ojca. :)

W wierszu zastrzeżenia mogą budzić wersy:

"I nikogo kto mógłby je usłyszeć"

oraz....

"Lecz ludzie nie uwierzyli w słowo"

Nie do końca jest to prawda, gdyż naród wybrany uznawał Boga. Co prawda po drodze były liczne błądzenia i powroty,
ale na swój sposób czcili Boga w Starym Testamencie.
A w Nowym Testamencie, odnowionym (nowym) Prawie i świątyni już nie. Przecież czytamy na kartach Pisma Świętego "Swoi Go nie przyjęli."

Tak mi się wydaje, ale co ja tam wiem...

Wojciech

Nie da się z Tobą nie zgodzić - z teologicznego punktu widzenia :)
Na szczęście nie jestem teologiem i mam nadzieję, że nikogo nie zwiodę. Pozdrawiam

Prawda :)