Dziękuję Osiu za Twoje słowa i blask. Szkoda, że nie można sobie wybrać takiego wspólnego odejścia. Samobójstwo, rzecz jasna, nie wchodzi w grę.
Dziękuję, śle pozdrowienia.

Zdarza się taka miłość. To wielkie szczęście jeśli się przytrafi, dlatego dla takich par śmierć jednego z małżonków jest tragedią. Tęsknota często "zabija" tego, kto pozostał.
Dziękuję za wizytę i pozdrawiam.

Witaj Moniko. Mamy podobnie. Lubię i podziwiam wolne i białe wiersze, ale zdecydowanie preferuję rymowane. Wolę także takie pisać. Masz rację, jest coś w rymach i rytmie, co wzmacnia przekaz.
Dziękuję i pozdrawiam.

Smutny ze względu na to, że życie umyka, ale szczęściem jest doświadczyć takiej miłości, która dotrwa do końca w niezmienionej postaci. Najtrudniejsze jest osamotnienie tej osoby, która przeżyje swojego partnera. Dziękuje i pozdrawiam.

Cieszę się, że podobnie to widzisz. Dziękuję, odwzajemniam pozdrowienia.

Bo temat wzruszający. Dzięki.

Lidko trzymaj się:) ja Ciebie też serdelmlecznie pozdrawiam :)

To ja Tobie dziękuję, że się rozczuliłeś:) Pozdrawiam serdecznie.

Tytuł wiersza zawiera dwa znaczenia. Miałam na myśli dojrzałość ze względu na zaawansowany wiek, ale i dojrzałość emocjonalną i uczuciową. Nie jest regułą, że miłość przeradza się w samo przywiązanie, zdarza się, chociaż rzadko, że miłość trwa a przywiązanie pojawia się równolegle. Wzajemne wsparcie wynika z uczucia.
Nie pisałam o tęsknocie za śmiercią, tylko o tym, że dla kochających się bardzo ludzi, jednoczesne odejście byłoby najlepsze, żeby żadne z partnerów nie zostało samo i nie tęskniło za drugim.
Nie przeczytałeś chyba dokładnie przypisu albo nie do końca zrozumiałeś, co miałam na myśli.
Uważam, że wspomniany przez Ciebie wers nie jest niejasny i wg mnie rytm też jest w porządku. Życie mogło płynąć albo z wiatrem, albo pod wiatr, więc pozostanę przy swojej wersji.Przyznam, że miałam raczej problem z wersem: "Tak cudownie nam było razem przez tyle lat", bo mimo średniówki i właściwej liczby sylab, coś mi tu nie pasuje z rytmem, ale nie miałam pomysłu na inną wersję.
Pozdrawiam.

To prawda, że z wiekiem małżonkowie coraz bardziej potrzebują swojego wzajemnego wsparcia. Rozwody w podeszłym wieku rzadko się zdarzają, chociaż są takie przypadki.
Piękne i godne podziwu dla mnie jest okazywanie sobie wzajemnie takiej czułości i zainteresowania, jakie jest powszechnym zjawiskiem w młodym wieku. Wzrusza mnie do głębi widok staruszków trzymających się za ręce.
Dziękuję Beatko za Twoją wizytę. Pozdrawiam.

Będąc młodym, wierzy się, że miłość nie wygaśnie, ale bywa różnie. Czasem przeradza się w nienawiść, czasem w obojętność. Piękna jest taka, której udaje się przetrwać do końca w niemal niezmienionym stanie.
Dziękuję i pozdrawiam.

To rzadkie, ale jednak się zdarza, gdy właściwe dwie połówki spotkają się i pokochają, potem pielęgnują to uczucie do końca a nawet dłużej. Pozdrawiam i dziękuję.

Tak - przywiązanie może być niezależne od miłości i może pojawić się obok miłości - i wtedy jest najpiękniej. Znam pary, które łączy tylko to pierwsze (czasem wygląda to jak pies z budą) i znam też takie gdzie przywiązanie harmonijnie łączy się z miłością i czułością. I dopiero ta druga wersja to pełnia.

W wielu związkach miłość z czasem przechodzi w przywiązanie. Natknęłam się kiedyś na taką "złotą myśl" (niestety nie pamiętam autora): Jeżeli miłość jest dzieckiem, to przywiązanie jest dojrzałym człowiekiem.
Są jednak i takie związki, w których nie tyle miłość przeradza się w przywiązanie, co przywiązanie pojawia się równolegle z ciągle trwającą miłością. Znam takie pary wciąż kochające się wręcz młodzieńczo, trzymające się za ręce, czule do siebie przemawiające. To takie rozczulające, że postrzegają się nawzajem tak, jakby czas się zatrzymał.
Dziękuję Ci i pozdrawiam.

Jak to w życiu, wszystko ma jakąś przeciwwagę. Dziękuję i pozdrawiam.